Tereny mokradłowe jako wartościowy element przestrzeni miast

W niniejszej pracy skoncentrowano się na roli terenów podmokłych – naturalnych bądź sztucznych – w przestrzeniach miejskich. W pierwszej kolejności omówiono definicje mokradeł, ich różnorodność i cechy charakterystyczne poszczególnych rodzajów, ich udział i stan na świecie oraz liczne usługi ekosystemowe, jakie świadczą w warunkach naturalnych: usługi regulacyjne, wspomagające, zaopatrzeniowe oraz kulturowe. Następnie pokrótce scharakteryzowano procesy typowe dla współczesnych miast, takie jak wzrost populacji miejskich czy suburbanizacja, oraz powszechne wyzwania środowiskowe, z którymi muszą się one mierzyć: miejska wyspa ciepła, ograniczona retencja i przyspieszony spływ wody powierzchniowej, degradacja wód powierzchniowych i gruntowych oraz utrata lub zmiany bioróżnorodności. W następnej części pracy z wykorzystaniem polsko- i anglojęzycznej literatury wykazano, dlaczego mokradła miejskie jako forma błękitno-zielonej infrastruktury to wdzięczne i osiągalne rozwiązanie wyżej wymienionych problemów środowiskowych na obszarach zurbanizowanych. Opisano również usługi kulturowe miejskich ekosystemów podmokłych, takich jak funkcje edukacyjne, rekreacyjne, zdrowotne oraz turystyczne. Na zakończenie przedstawiono cztery przykłady terenów mokradłowych w miastach: zrenaturyzowany Qunli Stormwater Park w Harbinie, sztuczny obszar podmokły London Wetland Centre, niewielkie zbiorniki wodno-błotne w warszawskim parku Pole Mokotowskie oraz planowany, warty zastanowienia projekt Miejskich Mokradeł w Stalowej Woli. Ukazują one różne powody, dla których warto chronić i renaturyzować te ekosystemy w miastach – a jeśli takowych brakuje – tworzyć sztuczne ich odpowiedniki.