Jak mieć ADHD. Teorie, obrazy i afekty w „ADHD-owym internecie”

Praca dotyczy sposobów konceptualizowania ADHD pojawiających się w internetowych treściach produkowanych przez osoby z tym zaburzeniem. Analizując materiały wideo publikowane przez popularny i uznany kanał „How to ADHD” i wspomagając się innymi treściami na ten temat, autor wyróżnia formy gatunkowe i metafory wizualne, za pomocą których przedstawiane jest doświadczenie diagnozy i życia z ADHD. Z racji poradnikowego charakteru dużej części materiału, wyróżnione formy stanowią punkt odniesienia dla osób, które otrzymują diagnozę ADHD bądź ją u siebie podejrzewają. Sięgając do teorii afektów proponowanej przez Eve Kosofsky Sedgwick, autor bada afektywne znaczenie tych form i obiektów wizualnych w zderzeniu z potocznie funkcjonującą kategorią diagnozy oraz koncepcją podmiotowości jako „mózgowosci”, związaną z rozwojem neuronauk. Praca jest również syntezą funkcjonujących w akademii narracji na temat ADHD, spolaryzowanych pomiędzy socjologiczną teorią medykalizacji a paradygmatem neuroróżnorodności. Zauważając wskazaną przez Jesse Meadows potrzebę „krytycznych studiów nad ADHD”, autor postuluje połączenie tych teoretycznych inspiracji za pomocą kategorii dysmodernizmu, pochodzącej z badań nad niepełnosprawnością Lennarda J. Davisa.

The subject of this work is the ways in which ADHD is conceptualized in internet content produced by people with ADHD. From the analysis of video posted by the popular and highly acclaimed YouTube channel How to ADHD and other works, the author distinguishes genre forms and visual metaphors through which the experience of diagnosis and living with ADHD is presented. Due to the self-help nature of much of the material, the forms serve as a reference for those who are diagnosed with ADHD or are suspecting they might have it. Engaging with Eve Kosofsky Sedgwick's affect theory, the author explores the affective meaning of those forms and visual objects in conjunction with the common understanding of diagnosis and the neuroscience-influenced concept of “selfhood as brainhood”. The work also serves as a synthesis of academic narratives on ADHD, polarized between the sociological theory of medicalization on one hand, and the neurodiversity paradigm on the other. Following the need for critical ADHD studies as noted by Jesse Meadows, the author puts forward the proposal to fuse the two theoretical frameworks using disability scholar Lennard J. Davis' concept of dismodernism.