Jazda po papierze, skrzeczącą stalką”. Drugi tom dzienników Ireny Kwiatkowskiej. Analiza i interpretacja przyjętej strategii diarystycznej.

Irena Kwiatkowska (1912–2011) była wybitną aktorką, której życie i kariera miały istotny wpływ na polską kulturę. Do jej spuścizny należą również dzienniki, które prowadziła w latach wczesnej młodości. Praca podejmuje analizę drugiego tomu dzienników (1930–1934/36) oraz interpretację obranej w nim praktyki diarystycznej. Analiza diariusza pozwala na zrozumienie życia Kwiatkowskiej nie tylko jako znanej aktorki, ale także jako osoby prywatnej, co może stanowić ważny wkład w badania nad diarystyką. Punktem wyjścia badań było zastosowanie podejścia zaproponowanego przez Pawła Rodaka, który postrzega dziennik jako tekst oraz jako codzienną praktykę piśmienną. W pierwszej części pracy autorka porusza zagadnienia związane z teorią dziennika, przedstawia najważniejsze typologie oraz zwraca uwagę na odrębność i wyjątkowość formy dziennika na mapie innych dokumentów osobistych oraz gatunków literackich. Kolejny rozdział pracy jest bezpośrednio poświęcony drugiemu tomowi dziennika Ireny Kwiatkowskiej i obrazowi indywidualnej praktyki diarystycznej, którą autorka pracy stara się odtworzyć, oraz funkcją jakie pełnił ego-dokument w życiu przyszłej aktorki. Ostatnia część pracy opisuje główne tematy zawarte w diariuszu. Podejście przyjęte w pracy umożliwia wszechstronne zrozumienie diariusza jako formy bliskiej literaturze i jako osobistej praktyki, a sam dziennik konstytuuje się jako kluczowy element procesu „stawania się” aktorką oraz, a może i przede wszystkim, dojrzewania i rozwijania się tożsamości.