Humanistyka wobec rozwoju technologii cyfrowych

Artykuł wpisuje literackie formy cyfrowe oraz ich badanie w rozwój humanistyki. Ukazuje humanistykę cyfrową jako tę, która troszczy się o wypracowanie narzędzi badawczych adekwatnych do opisu zmieniającego się semiotycznie, dyskursywnie, komunikacyjnie tekstu artystycznego. Zwraca uwagę na cechy swoiste hipertekstu literackiego – zabiegi tekstowe inicjujące ukonstytuowanie się i rozwój semiopoetyki. Są to zwłaszcza: semantyzacja warstwy ikoniczno- kinetycznej słowa oraz wtórnego jego udźwiękowienia; kreowanie figur kinetycznych (adiekcji, detrakcji, permutacji, atomizacji), narracji alternatywnej; fabularyzacja warstwy przedstawień; kreowanie znaczeń tekstowych w interakcji semantyki słowa jako znaku graficzno-dźwiękowego i jako znaku umownego. Ciekawym efektem ucyfrowienia tekstów i dyskursów jest też tworzenie makrotekstów – konstrukcji wielotekstowych i wieloautorskich tworzących sensy naddane w procesie interakcji, w jakie ze sobą wchodzą.