Miejsce stałego pobytu dziecka. Cywilnoprawne aspekty uprowadzenia dziecka za granicę

Konwencja haska dotycząca cywilnych aspektów uprowadzenia dziecka za granicę nie zawiera definicji legalnej jej głównego pojęcia tj. miejsca stałego pobytu dziecka. Niedawno w sprawie Monasky v. Taglieri Sąd Najwyższy Stanów Zjednoczonych rozstrzygnął poważne rozbieżności pojawiające się w orzecznictwie amerykańskich sądów apelacyjnych w odniesieniu do tego, czy miejsce stałego pobytu dziecka powinno być ustalane na podstawie obiektywnych okoliczności dotyczących dziecka, czy też subiektywnego zamiaru jego rodziców, ustanawiając nowy standard oceny w oparciu o wszystkie okoliczności danej sprawy. Ponieważ jest to zupełnie inne stanowisko w porównaniu ze stanowiskiem polskiego Sądu Najwyższego, który uznał, że zamiar rodziców dziecka odnośnie miejsca jego stałego pobytu nie może stanowić podstawy rozstrzygania w tym zakresie, autor tego artykułu przedstawia rozwój orzecznictwa i doktryny w USA, wywodząc, że stanowisko polskiego Sądu Najwyższego powinno ulec zmianie.

The Hague Convention on the Civil Aspects of International Child Abduction provides no fixed definition of its central term of habitual residence of a child. Recently, in Monasky v. Taglieri the U.S. Supreme Court reviewed the determination of an abducted child’s habitual residence, resolved a split among circuit courts regarding the focus of habitual residence inquiry as to whether habitual residence should be determined using objective evidence of the child’s perspective, subjective evidence of parental intent and established the new “totalityof- the-circumstances” standard of review. As this is quite a different position as compared to the position of the Polish Supreme Court who decided that the intentions of caregiving parents are not relevant considerations in determining a child’s habitual residence, this article analyses recent US developments arguing that the Polish Supreme Court position should be changed.