Youth Environmental Movements in Poland: Identity, Symbolic Exclusions, and Public Perception

Celem badania było zbadanie relacji między młodymi aktywistami klimatycznymi i nie-aktywistami. Dla badaczki szczególnie istotna była kwestia postrzegania aktywistów przez nie-aktywistów, oraz ocena działań aktywistów przez inne młode osoby. Badanie tej relacji miało na celu zidentyfikowanie przeszkód, które inne młode osoby jak i aktywiści widzą na drodze wejścia do ruchu, jak i powodów, dla których osoby zainteresowane środowiskiem do nich nie przystępują. Kolejnym ważnym zagadnieniem było zidentyfikowanie zmian zachodzących w znaczeniu aktywizmu dla aktywistów, budowania tożsamości grupowej jak i zmian w samych ruchach społecznych w obliczu pandemii. Podobne badania nie były dotychczas realizowane wśród polskich ruchów klimatycznych, niezbyt liczne są również doniesienia z badań zagranicznych. Badania zostały oparte o analizę badań zagranicznych, jak i własne badania przeprowadzone przez badaczkę metodami jakościowymi: wywiadami indywidualnymi z aktywistami oraz zogniskowanym wywiadem grupowym ze studentami architektury krajobrazu. Badanie wykazało niezrozumienie działań aktywistów przez nie-aktywistów. Nie-aktywiści utożsamiali ruch klimatyczny z działaniami nieposłuszeństwa obywatelskiego i działania te oceniali krytycznie, zarzucając aktywistom brak kompetencji i wiedzy. Środowisko aktywistyczne wydaje się również wyalienowane od reszty rówieśników, pozostając we własnych bańkach społecznych. Aktywiści przykładają dużą wagę to inkluzywności, jednak m. in. przez ignorancję opinii nie-aktywistów i brak dialogu z nimi, inkluzywność ta pozostaje powierzchowna. Nie-aktywiści pozytywnie oceniali akcje na mniejszą skalę, skupione na edukacji. Nowa tożsamość aktywistyczna kształtuje się przez indywidualne doświadczenia, skupiając się na indywidualnym znaczeniu roli aktywisty. Wciąż jednak podejmowane są próby budowy tożsamości zbiorowej. Nowy aktywizm cechuje się silnym przywiązaniem do wartości, które mają być współdzielone przez wszystkich członków ruchu.

The aim of the study was to examine the relationship between young climate activists and non-activists. Particularly important to the researcher was the issue of how activists are perceived by non-activists, and how other young people evaluate the activists' actions. The study of this relationship aimed to identify the obstacles that other young people as well as activists see in the way of entering the movement, as well as the reasons why those interested in the environmental cause do not join them. Another important question was to identify changes taking place in the meaning of activism for activists, group identity building as well as changes in social movements themselves in the face of the pandemic. Similar research has not yet been conducted among Polish climate movements, and there are not many reports of foreign studies. The research was based on an analysis of foreign studies, as well as the researcher's own research using qualitative methods: individual interviews with activists and a focus group interview with landscape architecture students. The study revealed a misunderstanding of activists' actions by non-activists. Non-activists equated the climate movement with civil disobedience actions and evaluated these actions critically, accusing activists of lacking competence and knowledge. The activist community also seems alienated from the rest of their peers, remaining in their own social bubbles. Activists place a high value on inclusiveness, but through, among other things, ignorance of the opinions of non-activists and lack of dialogue with them, this inclusiveness remains superficial. Non-activists were positive about smaller-scale actions focused on education. The new activist identity is formed through individual experience, focusing on the individual meaning of the activist role. However, there are still attempts to build a collective identity. The new activism is characterized by a strong commitment to values to be shared by all members of the movement.