Polska i Polacy w planach Stalina w latach 1921–1939 w kontekście ziem północno-wschodnich II RP.

ZSRR od momentu powstania aż do napaści na Polskę politykę zagraniczną opierał na zasadach ambiwalentności. Na oficjalnej arenie geopolitycznej opowiadał się za pokojem i współpracą międzynarodową, podczas gdy w rzeczywistości jego prawdziwa polityka zagraniczna polegała na propagandzie, gwałcie i eksporcie rewolucji. Ostatecznym celem takiej polityki było dążenie do wywołania światowej rewolucji socjalistycznej. Doraźnym celem Kremla było rozprzestrzenienie rewolucji na Zachód. Na drodze do realizacji tych celów stało młode państwo polskie, które już w 1920 roku pokrzyżowało plany bolszewików. Kierownictwo radzieckie nie mogło pogodzić się z tym i dlatego w okresie międzywojennym prowadziło politykę zagraniczną w taki sposób, by zniszczyć Polskę i odzyskać utracone po podpisaniu traktatu ryskiego ziemie zachodnie byłego Imperium Rosyjskiego. Polska zdołała przeciwstawić się planom Kremla mającym na celu jej dezintegrację i upadek w czasie pokoju. Niemcy hitlerowskie w zbrodniczej zmowie z ZSRR dokonały we wrześniu 1939 roku agresji wojskowej na Polskę i kolejnego jej podziału. Cel postawiony przez ZSRR został osiągnięty.