Tożsamościotwórcza rola aktu wspominania na przykładzie „Weisera Dawidka” Pawła Huellego

Poniższa praca skupia się na analizie narracji podmiotu mówiącego w oparciu o model funkcjonowania pamięci, stworzony przez Paula Ricœura. Badany jest sposób wspominania przeszłości, który przyczynia się do konstruowania tożsamości opowiadającego. W związku z podobieństwem postawy narratora do Freudowskiej sylwetki pacjenta doświadczającego przymusowego powtarzania trudnej przeszłości, analizie została poddana też warstwa leksykalna opowiadania, a także sposób konstruowania opowieści o własnej przeszłości. Objaśnieniu podlegają też wydarzenia fabularne, które nabierają nowego znaczenia w świetle Ricœurowskich badań.