Archiving Girlhood: Self-Representation of Girls in Visual Culture and Literature

Celem rozprawy „Archiwum dziewczyn: własne oblicza dziewczyn w kulturze wizualnej i literaturze” jest gruntowna analiza postaci „dziewczyny” jako kategorii tożsamościowej, jej obecności, ewolucji i popularności w kulturze amerykańskiej w latach 2010-2019. Po 2010 roku, w amerykańskiej kulturze wizualnej i literaturze pojawiła się nowa bohaterka: dwudziestoparoletnia Amerykanka, która identyfikuje się jako dziewczyna, a nie kobieta – niepasująca lub jawnie nieaspirująca do obowiązujących w społeczeństwie amerykańskim wizerunków dorosłości, kobiecości, sukcesu. Dziewczyńskie narracje (girls’ narratives), prezentowane w telewizji, literaturze, komiksie i innych mediach tworzone są przed dwudziesto- i trzydziestoparolatki i kierowane są przede wszystkim do dziewczyn i młodych kobiet. Twórczynie historii o dziewczynach – zarówno popularnych seriali w największych stacjach telewizyjnych, jak i komiksów w niezależnych wydawnictwach – mają coraz większą kontrolę nad końcowym produktem i wizerunkiem postaci dziewczyny, jaki kreują. Autobiograficzne lub na wpół-autobiograficzne opowieści Amerykanek z pokolenia Milenium wymuszają przedefiniowanie pojęcia dziewczyny. Chociaż termin „dziewczyna” odnosi się do konkretnej płci oraz do określonego przedziału wiekowego, to nie można w tym przypadku mówić o stabilnej i niezmiennej kategorii tożsamościowej. W kulturze popularnej i mediach termin ten funkcjonuje jako oczywisty i niewymagający objaśnień, jednak samo umiejscowienie słowa „dziewczyna” w różnych kontekstach kulturowych ukazuje jego kulturowe i społeczne uwarunkowania. W ten sposób pozycja dziewczyn może odwzorowywać szersze zmiany kulturowe zachodzące w społeczeństwie amerykańskim. Dziewczyństwo (girlhood) rozumiane jest tutaj jako stan bycia dziewczyną; używam terminu „dziewczyństwo” zamiast „dziewczęcość”, żeby zaznaczyć odejście od uległości i łagodności 2 kojarzonej z „dziewczęcością” i zasygnalizować nową formę tożsamości, kojarzoną z buńczucznością, niezgodą na istniejące role społeczne i płciowe. Celem pracy jest zatem zobrazowanie i udowodnienie, że w analizowanych tekstach kultury powstałych w latach 2010-2019 znaleźć́ można nowy wizerunek dziewczyny. O ile w latach 90. postać dziewczyny funkcjonowała w kulturze i mediach amerykańskich jako synonim siły i stawiania czoła przeciwnościom losu – czego jednym z symptomów była zawrotna kariera hasła girl power [siła dziewczyn] i popularność sprawnych fizycznie i wytrzymałych psychicznie młodych bohaterek – to w narracjach powstałych po 2010 roku, dziewczyna nie jest już postacią pełną siły i mocy. Wręcz przeciwnie: mimo dobrego wykształcenia i przynależenia do klasy średniej, ledwo radzi sobie z codziennymi obowiązkami. Większość bohaterek współczesnych dziewczyńskich auto-reprezentacji to dziewczyny podejmujące “dobre” wybory, ale i tak nie odnoszą one sukcesów, ani na polu zawodowym, ani prywatnym. Są przegranymi, mimo tego, że pokończyły dobre uniwersytety, odbyły liczne staże – wiele z nich nie jest nawet w stanie sama się utrzymać. Coraz więcej dziewczyn zmaga się z chorobami psychicznymi i zamiast pokazywać kobiecą siłę, to stawiają na obnażenie swoich słabości. Millenialne dziewczyny ukazują brak stabilności, rozumianej np. jako brak stabilnej pracy, związku, ubezpieczenia zdrowotnego, który im towarzyszy i łączą ten stan z odrzuceniem narracji o sile dziewczyn. Współczesne „dziewczyńskie narracje” wyróżniają trzy główne cechy: nacisk na porażkę i obnażenie własnych słabości, potrzeba porozumienia między twórczynią a odbiorczynią oraz podkreślenie więzi między nimi (relatability) oraz niekonwencjonalna czasowość – „utknięcie” w dziewczyństwie. By przeprowadzić analizę tych charakterystycznych elementów, w pracy badam wybrane seriale telewizyjne, komiksy oraz autobiografie i zbiory esejów stworzone przez dziewczyny w Stanach Zjednoczonych w latach 2010- 2019. Rozprawa ma interdyscyplinarny charakter – używam narzędzi kulturoznawczych do interpretacji tekstów audiowizualnych i literatury. Z perspektywy kulturoznawczej moje badania opierają się na: girlhood studies, studiach nad płcią kulturową oraz teorii queer. Dynamicznie 3 rozwijająca się dziedzina girlhood studies jest podstawą mojej pracy, natomiast płeć kulturowa jest kluczową kategorią mojej analizy kulturoznawczej, szczególnie w próbie odpowiedzi na pytanie kim jest dziewczyna. Z teorii queer korzystam przy odczytaniu postaci dziewczyny i porażki dorosłości jako queerowej – odnoszę się przede wszystkim do badań dotyczących queerowej czasowości oraz odrzuceniu dominujących wzorców sukcesu. Ponieważ w pracy badam różne media, metody analizy tekstów zależą od analizowanego medium. Interdyscyplinarność mojej pracy współgra z interdyscyplinarnością girlhood studies jako głównego obszaru moich badań. Mimo interdyscyplinarnego podejścia, praca zachowuje odrębność metodologiczną każdego rozdziału, aby skutecznie zanalizować dziewczyńskie narracje w każdym z badanych rodzajów mediów. W rozdziale pierwszym pracy doktorskiej tworzę „genealogię dziewczyństwa” od lat dziewięćdziesiątych, dekady, w której po raz pierwszy dziewczyna zaczęła funkcjonować jako rozpoznawalna kategoria tożsamościowa, aż do dziś. Odpowiadam na pytanie kim była i jest „dziewczyna”, odwołując się przede wszystkim do ruchu Riot Grrrls oraz do fenomenu hasła „siła dziewczyn” [girl power] i dyskursu, który wokół niego powstał, idei „dziewczęcej kobiecości” [girling femininity] oraz „dziewczęcej kultury” [girlie culture]. Dziewczyna była często definiowana przez mobilność i tymczasowość; jednak, jak argumentuję, w latach 2010-2019 za sprawą popularności auto-biograficznych narracji tworzonych przez młode kobiety, nastąpiło przedefiniowanie pojęć „dziewczyna” i „dziewczyństwo”. Mobilność zostaje zastąpiona niepewnością, zanika też tymczasowość dziewczyństwa: dziewczyna staje się permanentnym stanem i sposobem autoidentyfikacji. Kwestionując „dziewczyństwo” jako stan przejściowy w drodze do dorosłości, proponuję odczytanie dziewczyńskich narracji przy użyciu instrumentarium studiów queer. Prócz pierwszego rozdziału, rozprawa w swoich kolejnych trzech częściach podzielona jest ze względu na medium, co umożliwia także zadanie pytania, jak konkretne medium – serial telewizyjny, autobiograficzny komiks oraz autobiograficzny esej – wpływa na możliwe auto-reprezentacje „dziewczyńskości”. W drugim rozdziale analizuję szczegółowo trzy seriale telewizyjne 4 reprezentujące dziewczyńskie narracje: Dziewczyny [Girls] (HBO, 2012-2017), Broad City (Comedy Central, 2014-2019), oraz Niepewne [Insecure] (HBO, 2016-). Ponieważ eksponowanie własnych porażek jest jedną z kluczowych cech dziewczyńskich narracji, badam reprezentacje porażki kontekście dominujących wizerunków sukcesu i udanego życia. Broad City, w przeciwieństwie do Dziewczyn, ukazuje porażkę dorosłości jako akceptowalny styl życia i wynika to z queerowej narracji serialu. Z kolei na podstawie serialu Niepewne, porażkę i przedłużone „dziewczyństwo” można odczytać jako przywilej dostępny dla białych dziewczyn, ale nie młodych Afro-Amerykanek. Dzięki temu pokazuję, że porażka jest jedną z kluczowych cech dziewczyńskich narracji i badam jak uzależniona jest od rasy, klasy czy seksualności. Tym samym pogłębiam badania dotyczące precarious-girl comedies, czyli obecnych w medium telewizji komedii o dziewczynachprekariuszkach. W trzecim rozdziale badam komiksy i powieści graficzne trzech ilustratorek: Drinking at the Movies [Upijając się w kinie] (2010) i The Infinite Wait and Other Stories [Niekończące się oczekiwanie i inne historie] (2012) Julii Wertz, Adulthood is a Myth [Dorosłość to mit] (2016) i Big Mushy Happy Lump [Duży, ckliwy, wesoły guzek] (2017) Sarah Andersen oraz Hyperbole and a Half: Unfortunate Situations, Flawed Coping Mechanisms, Mayhem, and Other Things That Happened [Hiperbola i pół: niefortunne sytuacje, wadliwe mechanizmy radzenia sobie, chaos i inne rzeczy, które miały miejsce] Allie Brosh (2013). Idea „nietypowej czasowości”, która nie wpisuje się w narrację dorastania i progresu, jest w tym przypadku kluczem do zrozumienia współczesnych historii o dziewczyństwie. U wszystkich trzech autorek powraca wielokrotnie obraz dziewczyny, której brakuje sił lub motywacji. Twierdzę, że jest to wizualizacja poczucia „utknięcia”, którego doświadczają bohaterki. Z jednej strony jest to utknięcie wynikające ze stanów depresyjnych/depresji, które odczytuję jako reakcję na wymagania współczesnego społeczeństwa. Po drugie, argumentuję, że ilustratorki ukazują w ten sposób jak utknęły w „dziewczyństwie”, nie widząc dla siebie szansy na sprostanie wizerunkowi dorosłości. Te watki pozwalają mi również zastanowić się, w jakiej formie fenomen precarious-girl comedy obecny jest w medium komiksu. 5 W czwartym rozdziale analizuję cztery zbiory autobiograficznych esejów: Nie taka dziewczyna. Młoda kobieta o tym, czego “nauczyło” ją życie [Not That Kind of Girl: A Young Woman Tells You What She’s “Learned”] Leny Dunham (2014), The Mis-Adventures of Awkward Black Girl [Nieszczęścia niezręcznej czarnej dziewczyny] Issy Rae (2016) oraz I’ll Tell You In Person [Powiem Ci na żywo] Chloe Caldwell (2013) i Don’t Worry, It Gets Worse: One Twentysomething's (Mostly Failed) Attempts at Adulthood [Nie martw się, będzie gorzej: (głównie przegrane) próby dorośnięcia pewnej dwudziestoparolatki] Alidy Nugent (2013). W analizie skupiam się na potrzebie więzi między autorką a czytelniczką (relatability) oraz pokoleniowości dziewczyńskich narracji. Niezależnie od statusu i rozpoznawalności, chęć ukazania porozumienia między twórczynią a odbiorczynią oraz podkreślenie więzi między nimi pozostaje kluczowym celem dla autorek, mimo tego, że ich narracje skierowane są do konkretnej czytelniczki (młoda, z dużego miasta, z klasy średniej, pełnosprawna, zwykle heteroseksualna). Na korpus tej części składają się dwa zbiory esejów rozpoznawalnych autorek i twórczyń seriali: Leny Dunham i Issy Rae oraz dwóch młodych kobiet, które publikują jako mało znane, początkujące autorki: Caldwell i Nugent. Taki dobór tekstów pozwolił mi na zbadanie na przykładzie Dunham i Rae jak medium (telewizja a esej autobiograficzny) wpływa na możliwości reprezentacji dziewczyństwa oraz na ukazanie podobieństw i różnic między tekstami autorek wywodzących się z różnych środowisk i publikujących z innych pozycji. Chociaż wszystkie cechy dziewczyńskich narracji obecne są w każdym z analizowanych przeze mnie mediów, taki podział pracy umożliwił mi dogłębną analizę zarówno każdej z cech, jak i wpływu medium na sposoby reprezentacji dziewczyństwa. Badania te przekładają się na kompleksową analizę postaci „dziewczyny” jako kategorii tożsamościowej i jej funkcjonowanie w kulturze amerykańskiej. W zakończeniu podsumowuję moje badania oraz podkreślam pokoleniowość dziewczyńskich narracji, ukazując pierwsze reprezentacje konfliktów między bohaterkami z pokolenia Milenium i pokolenia Z. Niniejsza rozprawa uzupełnia istniejące badania nad reprezentacja „dziewczyn” w najnowszej amerykańskiej kulturze popularnej, a zatem rozumienia całego zjawiska, poprzez intermedialną 6 analizę reprezentacji w literaturze i kulturze audiowizualnej. Praca przyczynia się do zakwestionowania istniejących cały czas milczących założeń dotyczących, tego kim jest „dziewczyna”. Wiele autorek stara się przekazać swoje doświadczenie dziewczyństwa jako uniwersalne i łatwe do utożsamienia się: ta „uniwersalność” oznacza, że dominujący wizerunek dziewczyny to wciąż biała, heteroseksualna, pełnosprawna dziewczyna z klasy średniej. Analizuję normatywny charakter dominującego wizerunku dziewczyństwa, ale jednocześnie badam w swojej pracy narracje zmarginalizowane, stworzone przez nie-białe, queerowe i przewlekle chore dziewczyny. Praca wprowadza temat nienormatywnych wizerunków dziewczyństwa, który rozwinięty jest w poszczególnych rozdziałach mojej rozprawy doktorskiej. W szerszej perspektywie, niniejsza praca przyczynia się do analiz na przecięciu kategorii kobiety i wieku. W tekstach z mojego korpusu kobiety w wieku dwudziestu-paru lub trzydziestu-paru lat identyfikują się jako dziewczyny. Dziewczyństwo funkcjonuje zatem w tekstach kultury tworzonych przez millenialne dziewczyny jako subiektywna forma autoidentyfikacji.

The goal of dissertation “Archiving Girlhood: Self-Representation of Girls in Visual Culture and Literature” is an in-depth analysis of how the girl has been functioning as an identity category across American popular culture in the years 2010-2019. In the 2010s, a new figure of a girl emerged: a woman in her twenties who identifies as a girl rather than a woman. She does not fit or openly rejects images of adulthood, womanhood, and success in contemporary American society. Girls’ narratives, present in television, comics, and literature created by women in their twenties and thirties, are primarily targeted towards fellow girls and young women. Millennial women had been challenging and reevaluating how girlhood and adulthood operate in American culture through their autobiographical and semiautobiographical narratives – both popular television series and comics from small publishing houses. The image of girlhood coming from young women’s narratives stands in opposition to the visions of adulthood that modern Western society invests in. While in popular culture and media the term often functions as self-evident and most often refers to a specific gender and an age bracket, it is not a stable identity category: even placing the term “girl” in different social contexts uncovers its cultural connotations. The ambiguity of the category of the girl implies its position in a specific sociological, temporal, and geographical context. As a result, the portrayals of young women serve a unique role in culture and society. By examining texts of culture created in the 2010s, this dissertation uncovers new portrayals of girls and girlhood. In the 1990s, the figure of a girl was functioning as a symbol of the perfect neoliberal subject, fueled by ever-present girl power discourse and images of athletic and resilient girls 2 in culture. However, in the 2010s, the girl is no longer in power. My dissertation proves how girls entering adulthood in the years following the global financial crisis are no longer selfinventing subjects who fit the neoliberal narrative. Middle-class, well-educated Millennial girls should have every possibility to succeed, yet struggle with everyday life, often barely supporting themselves. The majority of the 2010s girls’ narratives are women who make “right” choices but still fail – both in their professional and personal lives. Protagonists of girls’ narratives are often depressed and anxious and, instead of portraying “girl power,” they focus on exposing their vulnerabilities. Millennial girls have unsatisfying and underpaid jobs and struggle to maintain any romantic relationship. Their somewhat belated adolescence is, in fact, reflected in the self-identifying term “girls,” which signifies the characters’ incapacity to be seen and to identify as an adult. This dissertation examines three main characteristics of the 2010s girlhood: focus on failure and exposing one’s vulnerabilities, the need for the relatability of one’s narrative and creating an illusion of similarity between the author and the reader, and disrupted temporality – the notion of being “stuck” in girlhood. For an in-depth analysis of those characteristics, I examine girls’ self-representations in TV series, comics, and memoirs published in the United States in the years 2010-2019. The dissertation “Archiving Girlhood: Self-Representation of Girls in Visual Culture and Literature” is interdisciplinary. Girlhood studies itself are an interdisciplinary area of research, and therefore, my project anchored in girlhood studies requires a similar approach. I examine various forms of girls’ self-expressions and use different analytical methods in each chapter. “Archiving Girlhood: Self-Representation of Girls in Visual Culture and Literature” is primarily located within cultural studies known for combining media and methods. Apart from girlhood studies, two other areas of research I employ in my work are gender studies and queer theory. Gender studies are key in answering how the girl can be understood as an unstable identity category. I use queer theory in examining the concept of girls “failing” 3 adulthood, the notion of rejecting mainstream images of success, and the disrupted temporality of girlhood. Because I study girls’ narratives in different mediums, my research methods are closely connected to each medium: television, comics, and memoir. The complex set of research methods allowed me to design a framework for interdisciplinary and comprehensive analysis of the figure of a girl in different mediums. Apart from the first chapter, where I discuss how the term “girl” shifts its meaning since the 1990s, each of the chapters focuses on one medium. Structuring my dissertation this way also allows me to comment on the role of media in girls’ narratives, juxtaposing some of the literary works with television series in the last chapter, and to focus on the generational aspect of Millennial girlhood. The first chapter shows the genealogy of girlhood and introduces the idea of the archive of girlhood. The next three chapters, divided according to the medium, constitute the archive of girls’ narratives. In the first chapter, “Disrupting Temporalities: A Genealogy of Girlhood,” I study portrayals of girlhood in popular culture in the 1990s and early 2000s, analyzing, among others, the girl power discourse, girlie culture, and girlification of femininity. “Disrupting Temporalities” also examines the 1990s punk-feminist movement Riot Grrrls who attempted to reclaim the term girl as a powerful and politically engaged form of identity. I analyze both girl power narratives and the more independent portrayals of girlhood in the Riot Grrrl movement in the context of the 2010s self-portrayals of young women. I examine how in the 1990s girlhood was defined by mobility and specific temporality – as a phase to be passed. Yet, Millennial girlhood narratives oppose the ideas of girls’ mobility and futurity, shifting the category of a girl into a seemingly permanent state. The figure of a girl from 2010s narratives can be read as queer: girlhood extended beyond one’s twenties contrasts with the future understood as progress and, in consequence, opposes the heteronormative narrative of 4 easily transforming from adolescence to adulthood, marked by getting a stable job, committing to a long-term relationship, and having children. In the second chapter, “Failing Adulthood: Perpetual Adolescence in Girls’ Television Series,” I claim that in television, failure became central to girlhood as an identity. I analyze three series that portray the everyday lives of women in their twenties who all struggle with extended girlhood, yet their approaches of being unable to reach adulthood differ: Lena Dunham’s Girls (HBO, 2012-2017), Ilana Glazer and Abbi Jacobson’s Broad City (Comedy Central, 2014-2019), and Issa Rae’s Insecure (HBO, 2016-). This chapter offers an analysis of Girls and Broad City using the framework of success, happiness, and “the good life.” In Dunham’s Girls, extended girlhood is portrayed as frustrating, while queerness of Broad City allows its characters to cherish failure to become an adult. Juxtaposing Girls and Broad City with Insecure uncovers how seemingly never-ending girlhood and failure to grow up are a privilege, not acceptable for non-white women. I study how prevailing images of girlhood rely on reproducing depictions of girlhood available for white middle-class and upper-middleclass. My work is anchored in the concept of precarious-girl comedy as a television phenomenon. In the third chapter, “Getting Stuck: Self-Representation of Young Women in Graphic Narratives,” I analyze autobiographical comics and graphic memoirs created by three cartoonists representing the Millennial generation: Julia Wertz, Sarah Andersen, and Allie Brosh, to examine how their works visibly disrupt the temporality of girlhood. This chapter focuses on the image of a girl stuck on a bed or a couch, lacking motivation and energy to get up, which is present in all three artists’ comics, and claims that 2010s girls are literally stuck in girlhood, rejecting the traditional notions of progress and growing up. This chapter allows me to discuss the ability and body image in girls’ stories. “Getting Stuck” shows that the narrative of girl power is lacking on bodily levels – which changes with Millennial girls’ 5 narratives. My analysis refers mainly to studies on the role of girls and women in comics, as well as comics as a medium for autobiographical storytelling. In the last chapter, titled “The Millennial Memoir: Building Relatability,” I examine four memoirs using the framework of relatability in women’s self-expressions. In girls’ memoirs, relatability is built through exposing one’s vulnerabilities and failures, and becomes a central characteristic of the memoirs written by young women in the 2010s, functioning as a way of validating extended girlhood and creating a sense of belonging to the Millennial generation. In this chapter, I examine two memoirs created by well-known television show creators: Lena Dunham’s Not That Kind of Girl (2014) and Issa Rae’s The Mis-Adventures of Awkward Black Girl (2016), as well as memoirs of two young writers who were not recognizable at the time of publication: Chloe Caldwell’s I’ll Tell You In Person (2013) and Alida Nugent’s Don’t Worry, It Gets Worse: One Twentysomething’s (Mostly Failed) Attempts at Adulthood (2013). I analyze the changing role of relatability in the context of race and class. Juxtaposing Dunham’s and Rae’s memoirs with their television series (Girls and Insecure), I explore how young women’s storytelling changes with the medium. In “The Millennial Memoir,” I use autobiography studies and focus mainly on studies on young women’s life-writing. In the conclusions, I outline my analyses and stress the generationality of Millennial girls’ narratives, pointing out first representations of conflicts between women representing Millennials and gen Z. My dissertation challenges the “universality” of white, able-bodied, middle-class, and heterosexual girlhood in both culture and media, as well as in the girlhood studies itself. To achieve that, I analyzed narratives of young women who do not conform this seemingly “universal” portrayal of the girl: stories and self-representations of non-white, queer, and chronically ill girls. I explored how those young women question and re-write prevalent scripts of girlhood, especially in the context of the question when women’s failure is 6 recognized as acceptable. In a broader perspective, dissertation “Archiving Girlhood: Self- Representation of Girls in Visual Culture and Literature” fills a gap in the research on new discourses of girlhood and adulthood, as well as girls’ narratives created by young women themselves in different media. Keywords: girl, girlhood, autobiography, television, comics, generation, popular culture, American culture