An Apology for Othello: A Study of the Tragic Nature of Shakespeare’s Othello in the Play-text and Its Adaptations Guided by the Philosophy of Jean-Luc Marion

Praca magisterska koncentruje się na tytułowej postaci z tragedii Williama Shakespeare’a „Otello, odwołując się do fenomenologii donacji Jean-Luca Mariona. Po pierwsze, omówiona została filozofia Mariona, ze szczególnym uwzględnieniem pojęć kluczowych dla analizy dramatu takich jak tożsamość, redukcja erotyczna, miłość, zło, zemsta. Następnie, łącząc analizę dwóch przedstawień teatralnych – „Otella (2015) w reżyserii Iqbala Khana i „Otella (2018) w reżyserii Richarda Twymana – z analizą tekstu dramatu, rekonstruuję koncepcje reżyserskie Otella w jego relacji do Desdemony, Jago i Cassia. Zestawienie dwóch odmiennych przedstawień wykazuje na podobną interpretację tytułowej postaci. Otello, jako obcy i wyrzutek ze względu na swoje pochodzenie etniczne i religię, jest stygmatyzowany przez weneckie społeczeństwo i niejako ukierunkowany na zabójstwo Desdemony, przez fakt przyjęcia i internalizacji przez niego zakorzenionych w przemocy praktyk tego społeczeństwa. Przywołując koncepcje Jeana-Luca Mariona – a zwłaszcza wyżej wymienione kluczowe pojęcia – dowodzę, że Otello jest w znacznej mierze ofiarą przemocy, a część odpowiedzialności za wydarzenia dramatu należy przenieść na państwo weneckie, które wywierając presję na Otellu, popycha go do zbrodni.

The thesis focuses on the eponymous character from William Shakespeare's tragedy Othello, referring to Jean-Luc Marion's phenomenology of donation. Firstly, Marion's philosophy is discussed, with a particular focus on concepts crucial to the interpretation of the drama such as identity, erotic reduction, love, evil, revenge. Then, by combining an analysis of two theatre productions - Othello (2015) directed by Iqbal Khan and Othello (2018) directed by Richard Twyman - with an analysis of the text of the drama, I reconstruct the directorial concepts of Othello in its relation to Desdemona, Iago and Cassio. The juxtaposition of the two disparate productions demonstrates a similar interpretation of the title character. Othello, as an outsider and outcast by virtue of his ethnicity and religion, is stigmatised by Venetian society and, somewhat, directed to murder Desdemona by the fact that he has adopted and internalised the violent practices of that society. Recalling Jean-Luc Marion's concepts - and in particular the above-mentioned key concepts - I argue that Othello is largely a victim of violence, and that part of the responsibility for the events of the drama must be shifted to the Venetian state, which, by exerting pressure on Othello, pushes him towards the crime.