Migration as a Tale of Skills: Analytical Perspectives, and Policy Design

W niniejszej rozprawie poruszam kwestie związane z migracją wykwalifikowanej siły roboczej. Badam krótkookresowe efekty emigracji wykwalifikowanych pracowników z kraju rozwijającego się na dobrobyt osób, które pozostają w tym kraju; analizuję długookresowe efekty emigracji niewykwalifikowanych pracowników z kraju rozwijającego się na formowanie kapitału ludzkiego w tym kraju; oraz proponuję i analizuję nową politykę migracyjną dla kraju rozwiniętego wykorzystującą opłatę wejściową, jako alternatywę dla bezpośredniej selekcji migrantów ze względu na ich kwalifikacje. Rozprawa jest podzielona na cztery eseje. W pierwszym eseju wprowadzam zmienną czas do statycznego modelu Starka (2004), który wykazał, że zezwalając na emigrację do kraju rozwiniętego, kraj rozwijający się zachęca swoich pracowników, by ci formowali więcej kapitału ludzkiego, niż formowaliby w przypadku braku możliwości emigracji. Zakładamy, że w odpowiedzi na zachętę wynikającą z perspektywy migracji, średni poziom kapitału ludzkiego w kraju rozwijającym się - źródło efektu zewnętrznego podnoszącego produktywność siły roboczej - zmienia się stopniowo, a nie natychmiast. Mogłoby z tego wynikać, że w przeciwieństwie do tego co twierdzi Stark (2004), dobrobyt osób które nie migrują maleje, ponieważ te osoby nie czerpią korzyści z wyższego średniego poziomu kapitału ludzkiego. Przeprowadzona analiza wskazuje jednak, że wynik Starka (2004) jest odporny na zniesienie jego ograniczenia w postaci natychmiastowego dostosowania się średniego poziomu kapitału ludzkiego. Nawet pionierzy, którzy formują więcej kapitału ludzkiego w środowisku, w którym kapitał ludzki reszty społeczeństwa jest, w przybliżeniu, na poziomie sprzed emigracji, są w lepszej sytuacji gdy kraj rozwijający się zezwala na emigrację, niż gdy na nią nie zezwala. W drugim eseju analizuję wpływ emigracji niewykwalifikowanych pracowników z kraju rozwijającego się na formowanie kapitału ludzkiego i na średni poziom kapitału ludzkiego w tym kraju. Rozważam scenariusz, w którym kraj rozwinięty będący celem emigracji ogranicza wykwalifikowanym migrantom dostęp do swojego rynku pracy, w wyniku czego z kraju rozwijającego się emigrują jedynie pracownicy niewykwalifikowani. Analizie poddany jest więc typ emigracji, który wydaje się być najmniej groźny dla kraju rozwijającego się. Jednak w wyniku przeprowadzonej analizy demonstruję, że chociaż kraj rozwijający się nie doświadcza odpływu wykwalifikowanych pracowników, łączny poziom kapitału ludzkiego w tym kraju spada. Mimo że emigrują jedynie niewykwalifikowani pracownicy, a wykwalifikowani pracownicy decydują się formować więcej kapitału ludzkiego, liczba i udział wykwalifikowanych pracowników w kraju rozwijającym się spada. W ostatecznym rozrachunku średni poziom kapitału ludzkiego w kraju rozwijającym się jest niższy w sytuacji, gdy niewykwalifikowani pracownicy mogą emigrować do kraju rozwiniętego, niż gdy nie mogą emigrować. W trzecim eseju przyjmuję perspektywę kraju rozwiniętego, celu migracji. Stawiam pytanie która polityka migracyjna powinna być stosowana przez ten kraj, gdy celem jest osiągnięcie optymalnego podziału pracowników ze względu na ich kwalifikacje, oraz gdy dostępne są dwie polityki migracyjne: opłata wejściowa i system kwotowy. Porównuję obie polityki przy założeniu, że osoby w kraju rozwiniętym różnią się między sobą ze względu na poziom i typ kwalifikacji, oraz że osoby jednego typu, nazwijmy ich „naukowcami”, generują efekt zewnętrzny zwiększający produktywność całej siły roboczej, natomiast osoby drugiego typu, nazwijmy ich „menadżerami”, nie generują takiego efektu zewnętrznego. Wykazuję, że jednolita (jednakowa dla wszystkich) opłata wejściowa powoduje autoselekcję migrantów w taki sposób, że migrują tylko lub w większości wysoce wykwalifikowani menadżerowie. Brak (lub nieznaczna ilość) naukowców wśród migrantów wpływa ujemnie na produktywność pracowników w kraju. W przypadku systemu kwotowego migrują tylko przeciętnie wykwalifikowani menadżerowie, gdy siła efektu zewnętrznego generowanego przez naukowców jest mała, lub tylko przeciętnie wykwalifikowani naukowcy, gdy siła efektu zewnętrznego jest duża. W pierwszym przypadku jednolita opłata wejściowa jest lepszą polityką niż system kwotowy. W drugim przypadku jest na odwrót. Jeżeli jednak opłata wejściowa dla naukowców jest w wystarczającym stopniu niższa niż opłata dla menadżerów, wtedy migrować będą jedynie, lub w większości, wysoce wykwalifikowani naukowcy. W rezultacie zróżnicowana opłata wejściowa jest lepszą polityką migracyjną niż system kwotowy nawet w sytuacji, gdy siła efektu zewnętrznego generowanego przez naukowców jest duża. Wprowadzenie zróżnicowania opłaty wejściowej niesie jednak za sobą koszt: wpływy budżetowe z opłaty wejściowej nie są tak duże jak mogłyby być, gdyby migrowali tylko lub w większości menadżerowie. W ostatecznym podsumowaniu, jeżeli maksymalizacja wpływów budżetowych nie jest podstawowym celem kraju rozwiniętego, wtedy zróżnicowana opłata wejściowa jest lepszą polityką migracyjną niż system kwotowy. W czwartym eseju analizuję kraj rozwinięty, który doświadcza niedoboru wykwalifikowanych pracowników danego typu i który rozważa dwie polityki zaradcze: import wykwalifikowanych pracowników bądź ich wyszkolenie. Import może skutkować dużą liczbą imigrantów, co może budzić sprzeciw rodzimych pracowników. Szkolenie będzie wymagać środków finansowych, które obciążą budżet kraju. Jest też możliwa trzecia polityka zaradcza: wprowadzenie wysokiej opłaty wejściowej, „import” pracowników bez zważania na ich kwalifikacje, a następnie użycie wpływów z opłaty wejściowej w celu przeszkolenia rodzimych pracowników. Wyprowadzam minimalną opłatę za wejście, która pozwoli zaradzić niedoborowi wykwalifikowanej siły roboczej za pomocą mniejszej liczby migrantów, niż wymagałby „import” brakujących pracowników.

In this dissertation we address topics related to skilled migration. We study the short-term effects of the departure of skilled workers from a developing country on the wellbeing of the non-migrants in the developing country, we analyze the long-term effects of the departure of unskilled workers from a developing country on skill formation in the developing country, and we formulate a novel migration policy for a developed country involving an entrance fee as an alternative to the direct selection of migrants according to their skills. Our analysis is divided into four essays. In the first essay we inject a time dimension into the static, instantaneous adjustment model of Stark (2004), who showed that by allowing migration to a developed country, the developing (sending) country induces its workers to acquire more human capital than they would if there was no migration. We assume that in response to the incentive conferred by the prospect of migration, the average level of human capital in the developing country - a source of a productivity-enhancing externality - changes gradually rather than immediately. This might seem to imply that, contrary to what is claimed in Stark (2004), the welfare of the workers who stay behind, and who early in the transition period adjust their level of human capital in response to the prospect of migration, declines because these workers do not acquire a higher average level of human capital. Rather surprisingly, however, we find instead that the welfare result of Stark (2004) is robust to the relaxation of his assumption of instantaneous adjustment: even the “pioneer” workers, who form more human capital in an environment in which the prevailing average level of human capital is approximately at the pre-migration level, are strictly better off when there is a prospect of migration than when there is not. In the second essay we study the impact of international migration by unskilled workers on skill formation and on the average skill level in the developing, home country. We consider the case in which because the developed, destination country restrains access to skilled jobs to natives, and because the wages of skilled workers in the sending country are higher than the wages of unskilled workers in the destination country, the migrants tend to be unskilled. We inquire what, from the perspective of the effect on the supply of skills in the home country, appears to be the least “threatening” constellation - that migration is exclusively by unskilled workers. Somewhat surprisingly, we find that although the home country does not experience a loss of skills when skilled workers leave, it experiences reduced aggregate skill formation: even though, in the wake of migration by unskilled workers, skilled workers choose to accumulate more human capital than before, the number and share of such workers in the home country’s workforce fall. The combined effect is a lower average level of human capital in the home country. In the third essay, we look at the developed, destination country. We ask what migration policy the country will choose when its objective is to attain the optimal skill composition of its workforce, and when the policy options consist of an entrance fee and a quota. We compare these two policies under the assumptions that individuals are heterogeneous in their skill level as well as in their skill type, and that individuals of one skill type, say “scientists,” confer a positive externality on overall productivity whereas individuals of the other skill type, say “managers,” do not confer such an externality. We find that a uniform entrance fee encourages self-selection such that the migrants are only or mostly highly skilled managers. The (near) absence of migrant scientists has a negative effect on the productivity of the developed country’s workforce. Under a quota, the only migrants are moderately skilled managers if the productivity externality generated by scientists is weak, or only moderately skilled scientists if the productivity externality generated by scientists is strong. In the first case, a uniform entrance fee is preferable to a quota. In the second case, a quota is preferable to a uniform entrance fee. If, however, the entrance fee for scientists is sufficiently lower than the one for managers, then migrants will be only, or mostly, highly skilled scientists, making a differentiated entrance fee preferable to a quota even when the productivity externality is strong. Instituting a differentiated fee comes, though, at a cost: the fee revenue is not as high as it would be if migrants were only or mostly managers. We conclude that if maximizing the revenue from the entrance fee is not the primary objective of the developed country, then a differentiated entrance fee is the preferred policy. In the fourth essay we study a developed country that experiences a skill shortage and considers two responses: skill import and skill production. Skill import may result in large- scale migration, which will not be to the liking of the natives. Skill production will require financial incentives, which will not be to the liking of the ministry of finance. We identify and analyze a third response: impose a substantial migration entrance fee, “import” fee-paying workers regardless of their skill type, and use the revenue from the fee to subsidize the acquisition of the required skills by the natives. We calculate the minimal fee that will allow the shortage of skilled workers to be remedied with fewer migrants under the fee policy than under the skill “import” policy.