Społeczne tworzenie tożsamości seksualnej w heteronormatywnej praktyce językowej

Artykuł odnosi się do języka nie tylko jako narzędzia konstruowania ludzkiej seksualności, ale także akcentuje normatywny wymiar seksualnych konstrukcji za pośrednictwem języka. Teoretycznym punktem wyjścia rozważań są złożoność i wielowymiarowość języka wyrażającego nienormatywne tożsamości seksualne. Wspólna nazwa dla osób, których seksualne oraz genderowe praktyki oraz tożsamości wykraczają poza granice heteronormy, jest nieuchronnym i ostatecznie nierozwiązywalnym problemem. Istnieje ogromna rozmaitość opisów, etykiet, terminów oraz rodzajów tożsamości używanych do dyskusji na temat różnorodności w obszarze orientacji seksualnych. Negatywne stereotypy związane z określeniem homoseksualizm utożsamianym w przeszłości z dewiacją, chorobą psychiczną czy przestępstwem, zostały utrwalone w postaci językowych uprzedzeń. Ekspozycja na homofobiczne epitetety (np. pedał, lesba) ma charakter wartościujący, funkcjonują one jako etykiety dewianta i jako takie przyczyniają się do dehumanizacji osób homoseksualnych oraz wytworzenia wobec nich społecznego dystansu. Artykuł pokazuje, w jaki sposób osoby homoseksualne używają tych lekceważących określeń, kwestionując ich sens, przyjmując niektóre interpretacje, a odrzucając inne. Zarówno kobiety, jak i mężczyźni homoseksualni wykorzystują znajomość slangowych terminów do tego, aby uzyskać dostęp, identyfikować się i utrzymywać kontakty towarzyskie z innymi członkami homoseksualnej społeczności.