Jak pytać o ciągłość miasta? Glosa do większej całości

W artykule – będącym glosą do transdyscyplinarnego, wielowątkowego studium autora (opublikowanego w postaci odrębnej książki poświęconej problematyce ciągłości miasta) – przedyskutowano sposób i logikę stawiania pytania o ciągłość, w tym ciągłość miasta. W pierwszej części opracowania podjęto analizę dróg naukowego dociekania takich pojęć, jak „rzecz”, „kultura”, „tradycja”, „miasto”, „piękno” i „poezja” (z sygnalnymi odniesieniami do pojęć „zmienność”, „nieskończoność”, „doskonałość” i „trwanie”) – aby zastanowić się nad trybem zadawania pytań pod adresem „ciągłości” (miasta), natomiast w drugiej części skoncentrowano się – w namyśle nad epistemologią ciągłości – już na wybranych faktycznych odpowiedziach (przykładach) nt. ciągłości miejskiej (w następujących aspektach: ciągłość przestrzennego planu i budulca materialnego; dynamiczna ciągłość przynależności; ciągłość zrywania; ciągłość przetrwania; ciągłość cechy nieciągłości). Wśród sformułowanych wniosków dwie konkluzje wydają się szczególnie istotne: (1) pytanie o ciągłość miasta należy do pytań niebezpośrednich, już to (a) odsyłających do datowanych i umiejscawianych ucieleśnień (aby na kanwie rozproszonych inwariantów in concreto próbować sięgać ich wspólnego mianownika), już to (b) delegujących do partykularnych rejestrów obowiązywania (dziedzinowego, czasowego, przestrzennego, kazualnego), już to (c) zakładających dychotomiczność perspektywy (epistemologicznej oraz ontologicznej), już to (d) odwołujących się do pytań o pokrewne pojęcia (rzecz – przedmiot, kultura – dziedzictwo – tradycja, miasto – miejsce, piękno – estetyka, ciągłość – stałość – trwałość, ciągłość – kontynuacja – koherencja, ciągłość – harmonia – porządek, ciągłość – następczość – współczesność); (2) tryb i sposób stawiania pytania o ciągłość miasta skądinąd determinuje charakter i skalę możliwych odpowiedzi, wszak analiza ciągłości formalnej nie musi automatycznie uwzględniać egzaminowania ciągłości faktycznej etc.