Nowożytne Igrzyska Olimpijskie jako instrument polityki zagranicznej

Kluczowym założeniem stawianym przez autora pracy jest odpowiedź na pytanie, w jaki sposób igrzyska olimpijskie są wykorzystywane jako środek polityki zagranicznej państw, w tym zwłaszcza poprzez zastosowanie tzw. „miękkiej siły” w stosunkach międzynarodowych, a co za tym idzie urzeczywistniania wpływów państwowych, zarówno poprzez propagandę, dyplomację sportową, jak i bojkoty. Wywód podejmuje próbę wyjaśnienia upowszechnionego w ostatnich latach pojęcia sportswashingu, podając przykłady użycia szlachetnej i uczciwej w swoich zamiarach rywalizacji sportowej do poprawy negatywnego wizerunku autorytarnych reżimów. Analizie poddawany jest także bilans potencjalnych zysków i strat wynikających z faktu organizacji igrzysk, także w aspektach formalnych, którymi musi wykazać się kandydat ubiegający się o możliwość organizacji zawodów. W krytycznym świetle bada organizacje odpowiadające za strukturalne ułożenie międzynarodowych rozgrywek sportowych, pokazując praktyczną realizację pryncypiów założonych w teorii u podstaw ich funkcjonowania. Praca bazuje na najbardziej rozpoznawalnych przykładach historycznych, takich jak choć-by igrzyska w Berlinie w 1936 roku, Moskwie w 1980 roku i Los Angeles w 1984 roku, ilustrujące zdolność państw do manifestowania swojej ideologii i pośredniego oddziaływania na stosunki międzynarodowe w skali znacznie większej niż sama rywalizacja sportowa. Praca analizuje także bardziej współczesne przypadki, takie jak igrzyska w Pekinie w 2008 roku, Soczi w 2014 roku i Tokio w 2020 roku, które w znacznej mierze służyły promowaniu pozytywnego wizerunku państw-organizatorów i wzmacnianiu ich pozycji międzynarodowej. Wywód udowadnia, że znaczenie igrzysk olimpijskich mocno wykracza poza rywalizację sportową, stając się ważnym narzędziem w arsenale polityki zagranicznej państw. W swoich założeniach praca pochyla się także nad strukturami organizacyjnymi światowego sportu. Wyróżnia podobieństwa Międzynarodowego Komitetu Olimpijskiego do stricte politycznych organizacji międzynarodowych, działających na rzecz współpracy i pokoju, takich jak Organizacja Narodów Zjednoczonych. Finalnie demonstrując jak igrzyska wpływają na stosunki międzynarodowe, z jednej strony promując pokój i współpracę, ale także stając się areną do prowadzenia politycznych sporów.

The key assumption made by the author of the work is to answer the question of how the Olympic Games are used as a tool of countries' foreign policy, in particular through the use of the so-called soft power in international relations, and therefore the exercise of state influence, both through propaganda, sports diplomacy and boycotts. The argument attempts to explain the concept of sportswashing, which has become popular in recent years, giving examples of the use of noble and honest sports competition to improve the negative image of authoritarian regimes. The balance of potential profits and losses resulting from the organization of the games is also analyzed, including the formal aspects that must be demonstrated by the candidate applying for the opportunity to organize the competition. Research examines the organizations responsible for the structural arrangement of international sports competitions, showing the practical implementation of the principles assumed in the theory at the basis of their functioning. The work is based on the most recognizable historical examples, such as the Olympic Games in Berlin in 1936, Moscow in 1980 and Los Angeles in 1984, illustrating the ability of states to manifest their ideology and indirectly influence international relations on a much larger scale than the sports competition itself. The work also analyzes more recent cases, such as the Olympic Games in Beijing in 2008, Sochi in 2014 and Tokyo in 2020, which largely served to promote the positive image of the organizing countries and strengthen their international position. The argument proves that the importance of the Olympic Games goes far beyond sports competition, becoming an important tool in the arsenal of countries' foreign policies. In its assumptions, the work also examines the organizational structures of world sport. Author tries to distinguish the similarities of the International Olympic Committee to strictly political international organizations working for cooperation and peace, such as the United Nations and ultimately demonstrating how the games influence international relations, on the one hand promoting peace and cooperation, but also becoming an arena for political disputes.