Predyktory reaktywności emocjonalnej na muzykę i pozytywnego odbioru utworów muzycznych

Celem prezentowanego na łamach niniejszej pracy badania była obserwacja predyktorów podobania się i różnic indywidualnych w intensywności reakcji emocjonalnej na muzykę, w trakcie fortepianowego koncertu muzyki klasycznej. Zbadano reakcje emocjonalne i cielesne u 51 osób badanych na przestrzeni 10 utworów zróżnicowanych pod względem znaku walencji i pobudzenia. Zmierzono poziom świadomości interoceptywnej, skłonności do absorpcji i ekspertyzy muzycznej. Kontrolowano także znajomość utworów i cechy osobowości. Wyniki wskazały na silny związek intensywności reakcji emocjonalnej z reakcją cielesną oraz pozytywny efekt skłonności do absorpcji na oba typy reakcji, przy czym efekt absorpcji na reakcję emocjonalną był w pełni mediowany przez reakcję cielesną. Świadomość interoceptywna nie wykazała związku z reakcją emocjonalną na muzykę. Znajomość utworu poprawiła przewidywanie intensywności reakcji emocjonalnej u osób o niskiej ekspertyzie, ale nie u osób o wysokiej ekspertyzie muzycznej (grupy równoliczne). Siła reakcji emocjonalnej okazała się głównym predyktorem pozytywnego odbioru utworów muzycznych. Znajomość utworu przewidywała podobanie się utworów smutnych i ambiwalentnych, zaś dla utworów radosnych, triumfalnych i gniewnych decydującą rolę odgrywała siła reakcji emocjonalnej. Analizy czynnikowe ujawniły dwa główne wymiary reakcji emocjonalnej: Poruszenie i Błogość oraz dwa odpowiadające im wymiary podobania się muzyki: przez wzruszenie i przez radość. Ustalenia te warte są dalszego zgłębienia na łamach przyszłych badań z zakresu psychologii muzyki.