Bliskowschodnia polityka Rosji. Regionalne ambicje, globalne cele

W części pierwszej praca pokazuje że polityka bliskowschodnia Kremla jest podporządkowana szerszemu globalnemu celowi jakim jest rewizja amerykanocentrycznego ładu międzynarodowego. Na poziomie regionalnym przekłada się to na dążenie do osłabienia wpływów amerykańskich i zbudowaniem regionalnego koncertu mocarstw, który obok Rosji, obejmowałby przede wszystkim Turcję i Iran, a także – na określonych warunkach – także Stany Zjednoczone. Jednocześnie odbudowa wielkomocarstwowej pozycji Rosji na Bliskim Wschodzie jest ważnym środkiem legitymizacji reżimu Putina, zarówno w oczach szeroko pojętej rosyjskiej elity, jak i rosyjskiego społeczeństwa. Część druga pokazuje ewolucję polityki bliskowschodniej Rosji, zwracając uwagę z jednej strony na jej rosnące zaangażowanie w regionie, a z drugiej na instrumentalny charakter tego zaangażowania. Część trzecia dowodzi, że rosyjska interwencja wojskowa w Syrii miała służyć przede wszystkim zablokowaniu możliwości amerykańskiej interwencji i zademonstrować Waszyngtonowi granice jego zdolności do wpływania na sytuację na Bliskim Wschodzie. Część czwarta i piąta pracy poświęcona jest analizie złożonych i niejednoznacznych relacji między Rosją a Turcja i Iranem. Długofalowym celem rosyjskiej polityki wobec Turcji pozostaje rozluźnienie jej więzi ze Stanami Zjednoczonymi i NATO oraz włączenie jej – w charakterze „młodszego partnera” – do nowego regionalnego ładu na Bliskim Wschodzie. Iran z kolei stał się najważniejszym partnerem Rosji na Bliskim Wschodzie. Choć stosunki irańsko-rosyjskie obciążone są poważną historyczną hipoteką, priorytetem dla obu stron jest osłabienie amerykańskiej pozycji w regionie. Dlatego też obie strony postrzegają się wzajemnie jako strategicznie niezbędni partnerzy. Praca została wydana przez Ośrodek Studiów Wschodnich im. Marka Karpa w Warszawie, cieszący się opinia najlepszego w Polsce ośrodka zajmującego się badaniem obszaru postsowieckiego.