Scritture postsecolari. Verità e spiritualità nella narrativa italiana contemporane

Przedmiotem badań przedstawionych w pracy doktorskiej jest twórczość kilku autorów, których można zaliczyć do najbardziej charakterystycznych dla włoskiej prozy przełomu XX i XXI wieku. Celem podjętych analiz było zrewidowanie cech odróżniających ten czas w dziejach literatury od poprzedzającej go fazy postmodernizmu, a także scharakteryzowanie zmian, które zaszły w ostatnim dziesięcioleciu XX wieku i wyznaczyły cezurę między dwoma badanymi okresami. Omówione zostały wybrane przykłady twórczości autorów, takich jak: Roberto Saviano, Antonio Moresco, Valerio Evangelisti, Vanni Santoni, Emanuele Trevi, Tiziano Scarpa, Aldo Nove i Erri De Luca. Kontekstem analiz była z jednej strony współczesna filozofia religii, z drugiej zaś – narzędzia badawcze zaczerpnięte z filozofii Michela Foucault. Przyjęta perspektywa uwypukliła znaczenie duchowości – pojęcia z pogranicza socjologii i filozofii – w definiowaniu twórczości wskazanych autorów, udowadniając jednocześnie, że niemal we wszystkich przypadkach „klasyczny” materializm zostaje zastąpiony przez postsekularną ontologię, co najczęściej skutkuje podejmowaniem twórczości zaangażowanej. Rezultatem przeprowadzonych badań jest propozycja definiowania omówionej grupy autorów i ich dzieł za pomocą terminu scritture postsecolari (pisarstwo postsekularne).