Przemoc domowa jako przyczyna bezdomności kobiet a działania polityki społecznej wobec bezdomności ze względu na płeć na przykładzie m. st. Warszawy

Bezdomność to trudny problem społeczny wynikający z bezrobocia, ubóstwa, złego stanu zdrowia. Szczególnym wymiarem bezdomności jest bezdomność kobiet, która często jest pomijana w dyskursie na ten temat. Pomimo mniejszej liczby kobiet w populacji bezdomnych są one narażone na ryzyko bezdomności z powodu czynników takich jak m.in. przemoc domowa. Zarówno skrajne i dotkliwe doświadczenie bezdomności kobiet, jak i wykluczenie, z jakim wiąże się pozostawanie w stanie bezdomności, skłoniły mnie do zbadania tego problemu dogłębnie w pracy dyplomowej. Celem niniejszej pracy dyplomowej jest opis i analiza przemocy domowej jako czynnika powodującego bezdomność kobiet, jego konsekwencje w postaci wykluczenia społecznego oraz ocena skuteczności działań polityki społecznej w tym zakresie i przedstawienie rekomendacji dotyczących ochrony kobiet przed bezdomnością. W pracy dyplomowej poszukiwałam odpowiedzi na trzy pytania badawcze: Jakie są przyczyny popadania kobiet w bezdomność i jakie czynniki podnoszą to ryzyko? Jaka jest kondycja życiowa bezdomnych kobiet i jakie są ich strategie wyjścia z kryzysu bezdomności? Jakie programy i formy wsparcia dla bezdomnych kobiet prowadzą władze m.st. Warszawy i organizacje pozarządowe? Które rozwiązania prawno-organizacyjne i finansowe wymagają modyfikacji? Zebrany materiał naukowy w postaci danych zastanych i danych wywołanych w formie własnego badania ankietowego pozwoliły odpowiedzieć na postawione w pracy pytania badawcze. W odpowiedzi na pierwsze pytanie badawcze ustaliłam, że jest wiele czynników popadania kobiet w bezdomność; – są to głównie czynniki interpersonalne oraz ubóstwo, problemy zdrowotne, choroby psychiczne, uzależnienia, ciąża. W odpowiedzi na drugie pytanie badawcze zebrany materiał naukowy pozwala określić kondycję życiową bezdomnych kobiet jako skrajnie trudną. Natomiast w przypadku strategii wyjścia z bezdomności, moim respondentkom brakowało konkretnych pomysłów i planów umożliwiających zmianę kryzysowej sytuacji. Stawiały one raczej na dalszy pobyt w ośrodku dla osób bezdomnych, natomiast wskazywały na potrzebę zadbania o swoje zdrowie i - w niektórych przypadkach znalezienia pracy. W odpowiedzi na trzecie pytanie badawcze ustaliłam, że jeśli chodzi o formy wsparcia w m. St. Warszawa dla osób bezdomnych, to są one szeroko dostępne. Dotyczy to zarówno programów realizowanych przez władze miasta, jak i przez organizacje pozarządowe. Natomiast brakuje działań skierowanych bezpośrednio do bezdomnych kobiet. Należy też odnotować duże trudności bezdomnych kobiet w dostępie do budownictwa socjalnego.