Dopuszczalność retroaktywnego stosowania wydłużonych terminów przedawnienia karalności wykroczenia do czynów popełnionych przed wejściem w życie nowej regulacji

Niniejsza praca zajmuje się analizą zgodności z Konstytucją i Europejską Konwencja Praw Człowieka praktyki ustawodawcy w postaci retroaktywnego stosowania nowych wydłużonych terminów przedawnienia karalności wykroczenia do czynów popełnionych przed wejściem w życie nowej regulacji. Wskazuje na istniejącą już podobną praktykę w tym zakresie na gruncie Kodeksu karnego i nowelizacji art. 102 k.k. Następnie dokonuje przeglądu orzecznictwa TK oraz ETPC, a także poglądów literatury przedmiotu w tym zakresie. Z jednej strony, uzasadnienie projektu ustawy nowelizującej ujawnia niebezpieczną tendencję polityki karnej, przejawianej w polityce ustawodawczej, wydłużającej de facto okres przedawnienia wykroczenia. Z drugiej strony, rozwiązanie takie nie budzi wątpliwości konstytucyjnych z punktu widzenia zasady ochrony praw nabytych. Dopóki przedawnienie karalności nie nastąpi, sprawcy z tego tytułu nie przysługują żadne prawa. Przyjmuje się, że ustawodawca ma swobodę w kształtowaniu instytucji przedawnienia i może nawet pozbawić tego przywileju popełniających określone kategorie przestępstw.