Czy religia stanowi kulturową receptę na ograniczenia biologicznego altruizmu?

Przedmiotem artykułu jest typ przekonań religijnych, w których główną rolę odgrywa idea bóstwa jako wszechwiedzącego i karzącego strażnika moralności. Zgodnie z analizowaną w tekście hipotezą, popularność tej idei w dużych populacjach ludzkich jest skutkiem adaptacyjności wiary w istnienie jej desygnatu. Adaptacyjność ta miałaby polegać na ograniczeniu zachowań egoistycznych członków grupy i rozwoju wewnątrzgrupowej współpracy. Na tej drodze wzrastałoby prawdopodobieństwo sukcesu danej grupy w zderzeniu z innymi wspólnotami, co z kolei skutkowałoby proliferacją światopoglądu bardziej skutecznej wspólnoty. W artykule analizowane są teoretyczne i empiryczne aspekty wspomnianej hipotezy, a wnioskiem końcowym z rozważań jest twierdzenie, zgodnie z którym na jej rzecz przemawiają ważne, lecz nierozstrzygające świadectwa.