Prawne aspekty eksploatacji zasobów naturalnych na ciałach niebieskich a zasada co nie jest prawem zabronione jest dozwolone

Celem pracy jest wskazanie niezasadności stosowania zasady co nie jest prawem zakazane jest dozwolone w kontekście eksploatacji zasobów kosmicznych. Autorka analizuje potencjalne konsekwencje stosowania tej zasady dla funkcjonowania norm międzynarodowego prawa kosmicznego dot. zasobów kosmicznych. Poświęca ona uwagę problemowi mnogości definicji zasobów kosmicznych istniejących w prawie wewnętrznym poszczególnych krajów i tego następstwom w postaci odmiennego stosowania prawa kosmicznego w każdym z tych krajów, poprzez stosowanie zasady co nie jest prawem zakazane jest dozwolone, z czego wynika potrzeba stworzenia wspólnej i jednakowej definicji, stosowanej przez wszystkie kraje. W ten sposób będą one równe wobec międzynarodowego prawa kosmicznego. Autorka rozpoznaje również istnienie idei globalnych dóbr wspólnych i wspólnego dziedzictwa ludzkości i naświetla zapewnioną przez nie wątpliwą w skuteczności ochronę prawną nad przestrzenią kosmiczną i jej zasobami przed negatywnymi konsekwencjami wynikającymi z użycia zasady co nie jest prawem zakazane jest dozwolone jako usprawiedliwienie eksploatacji zasobów kosmicznych. Argumentuje również trafność obawy przed fragmentaryzacją systemu międzynarodowego prawa kosmicznego przedstawioną przez jedną z delegacji na sesji Podkomitetu Prawnego Komitetu ds. Pokojowego Wykorzystania Przestrzeni Kosmicznej. Fragmentaryzacja ta miałaby być wynikiem zawierania w prawie wewnętrznym państw, jednostronnych środków krajowych mających na celu legalizację zawłaszczania wydobytych zasobów mineralnych i ustanawiania wyłączonych stref bezpieczeństwa wokół instalacji związanych z zasobami kosmicznymi. Autorka dodaje również wniosek, że zastosowanie zasady co nie jest prawem zakazane jest dozwolone przyspiesza proces “rozwarstwiania” się systemu międzynarodowego prawa kosmicznego, argumentując, że sytuacja taka tworzy różne od siebie stany prawne dla każdego państwa wykonującego działalność eksploatacyjną zasobów kosmicznych. Praca kończy się konkluzją, że stosowanie zasady co nie jest prawem zakazane jest dozwolone w kontekście eksploatacji zasobów kosmicznych nie jest zasadne, ponieważ aktualne międzynarodowe prawo kosmiczne nie jest wystarczająco jednolicie stosowane w prawie wewnętrznym poszczególnych krajów, aby uniemożliwić usprawiedliwianie samowoli państw stosujących zasadę co nie jest zakazane jest dozwolone w kontekście eksploatacji tych zasobów.

The purpose of this paper is to point out the unreasonableness of applying the principle that what is not prohibited by law is permitted in the context of the exploitation of space resources. The author analyses the potential consequences of the application of the principle that what is not prohibited is permitted on the functioning of international space law norms concerning space resources. She devotes attention to the problem of the multiplicity of definitions of space resources existing in the internal law of individual countries and the consequences of this in the form of a different application of space law in each of these countries through the application of the principle what is not prohibited is permitted - from which arises the need for a common and uniform definition, applied by all countries. This way, they will be equal under the international space law. The author also recognises the existence of the idea of global common goods and the common heritage of humanity and she highlights the legal protection over space and its resources provided by them, which is questionable in its effectiveness, against the negative consequences resulting from the use of the principle of what is not forbidden is allowed as a justification for the exploitation of space resources. She also demonstrates the relevance of the fear of fragmentation of the international space law system presented by one of the delegations to the session of the Legal Sub-Committee of the Committee on the Peaceful Uses of Outer Space - this fragmentation would result from unilateral national measures to legalise the appropriation of extracted mineral resources and the establishment of exclusionary safety zones around space resource installations. It concludes that the application of the principle of what is not prohibited is permitted accelerates the process of ‘delamination’ of the international space law system, arguing that this situation creates different legal settings for each state performing activities connected with the exploitation of space resources. The paper concludes that the application of the ‘what is not prohibited is permitted’ principle in the context of the exploitation of space resources is not justified because current international space law is not sufficiently uniformly applied in the internal law of individual states to prevent the arbitrariness of states applying the ‘what is not prohibited is permitted’ principle in the situation described.