Wybrane plany rewitalizacji w centrum Madrytu

Po śmierci generała Francisco Franco w 1975 roku Hiszpania wiązała się z głębokimi przemianami społecznymi i politycznymi, które wpłynęły także na struktury urbanistyczne i gospodarcze Madrytu. Miasto, będące centralnym ośrodkiem politycznym i gospodarczym Hiszpanii, doświadczyło skutków szybkiej urbanizacji i zmian gospodarczych. Centrum miasta zaczęło borykać się z problemami związanymi z wyludnieniem, degradacją infrastruktury oraz zaniedbaniem zabytkowych budynków. Wiele historycznych dzielnic zmagało się z wysokim poziomem przestępczości, ubóstwem i niską jakością życia mieszkańców. Na początku lat 80. lokalne władze zaczęły dostrzegać konieczność podjęcia działań mających na celu odnowienie zaniedbanych obszarów miasta. Pod koniec lat 80. XX wieku Madryt zaczął rozwijać programy mające na celu poprawę jakości życia w centrum miasta. Zdefiniowano między innymi preferencyjne obszary rehabilitacji, które skupiały się przede wszystkim na dwóch centralnych dzielnicach: Embajadores i Universidad. Plany miały w założeniach przede wszystkim ochronę dziedzictwa architektonicznego w formie zabezpieczenia i renowacji zabytkowych budynków oraz unikalnych przestrzeni urbanistycznych, aby zachować ich historyczną i kulturową wartość. Na przestrzeni lat plany rewitalizacji w Madrycie odegrały kluczową rolę na odnowę centrum miasta. Realizacja projektów była przykładem skutecznej rewitalizacji miejskiej, a rewitalizacja przyczyniła się do poprawy jakości życia mieszkańców, zachowując historyczny klimat miasta.