Power politics w polityce zagranicznej Turcji po 2011 r.

Rozdział ma na celu przyjrzenie się przez pryzmat power politics polityce zagranicznej Turcji po tzw. arabskiej wiośnie, ze szczególnym uwzględnieniem ostatnich kilku latach (2015-2019). Autor odpowiada w nim na następujące istotne pytania: Czy mamy do czynienia z intensyfikacją power politics w polityce zagranicznej Turcji? Jeśli tak, to w czym się ona przejawia i jak daleko idącą zmianę oznacza w porównaniu z polityką z pierwszej dekady XXI w.? Czy uzasadnione jest twierdzenie o powrocie do modelu tureckiej polityki zagranicznej z lat dziewięćdziesiątych XX w.? W czym należy upatrywać przyczyn obecnych przemian w polityce zagranicznej Turcji? W tekście udowadniane są twierdzenia, iż w ostatnich kilku latach mamy do czynienia z elementami power politics w tureckiej polityki zagranicznej, stanowiącymi rezultat zmian adaptacyjnych, oznaczających utrzymanie wcześniejszego paradygmatu i głównych kierunków tej polityki, ale jednocześnie częstsze stosowanie narzędzi hard power w stosunku do nadal używanych środków miękkich. Obecna adaptacja polityki zagranicznej Turcji to reakcja na specyficzne uwarunkowania zewnętrzne i wewnętrzne, zbliżone do tych z lat dziewięćdziesiątych XX w. (jednak nie tożsame z nimi) i determinujące re-sekurytyzację tureckiej polityki, jak również próba wzmocnienia nadwątlonej pozycji regionalnej.