Praca doktorska
Licencja
Korzystanie z tego materiału możliwe jest zgodnie z właściwymi przepisami o dozwolonym użytku lub o innych wyjątkach przewidzianych w przepisach prawa. Korzystanie w szerszym zakresie wymaga uzyskania zgody uprawnionego.Malarski zbiór króla Stanisława Augusta
| dc.abstract.en | As an elected monarch, Stanisław August did not inherit the collections of his royal predecessors. He succeeded August III (elector of Saxony and king of Poland) who had created one of the best painting collections of his time — but, it was located in his native Dresden. Stanisław August had to build his own collection and painting gallery from scratch. In 1795, towards the end of his thirty-year reign, the king’s collection contained approximately 2,500 paintings. Given the difficult political climate during this time, and his limited financial resources, its size is truly surprising. The king was planning to create a separate, large gallery in which to exhibit it — a plan which ultimately never came to fruition. The paintings were displayed in several of the royal residences: at the Royal Castle in Warsaw, the official state residence — built at the beginning of the seventeenth century by the kings of the Vasa dynasty and refurbished by Stanisław August in the neoclassical style in the 1770s and 1780s — the interiors of the state apartments, and in the king’s private residence at the Łazienki Palace. This was where the king decided, from the 1780s, to amass the very best paintings in his collection. In January 1794 Stanisław August was forced to leave Warsaw on the order of Catherine the Great. He died in exile, in St Petersburg. The dispersion of his collection started in 1797: the king ordered Marcello Bacciarelli, his First Painter and curator of the collection, to send him — to St Petersburg — thirty three of his most precious paintings. Most of them were sold at a posthumous auction held in St Petersburg in October and November 1798. Handwritten documents of the sale, unpublished, can be found in the State Archives in Moscow. Among the names of people who purchased the paintings were those of some of the most important personages in St Petersburg at that time, such as Chancellor Alexander Bezborodko, the Yakovlevs, Yusupovs, Stroganovs, Galitsyns, and others. After the king’s death in 1798, his heirs, Prince Józef Poniatowski and his sister, Maria Teresa Tyszkiewicz, gradually began selling off the king’s collection of paintings, which decorated royal residences in Warsaw – at auctions and to individual, mainly aristocratic, purchasers. The last large lot (containing more than 900 pictures and a collection of miniatures) was sold in 1821 by Maria Teresa Tyszkiewicz to Antonio Fusi, an art dealer from Milan, who worked on the Russian art market. In that same year, the paintings were sent to Russia. It has been possible to identify some of them in Russian or other collections around the world, while others remain lost or missing. The only paintings which were not sold off and dispersed and which remained in Warsaw were those which were part of the permanent decoration in the official apartments of the Royal Castle — that is, they were installed in the walls (they are now property of the Royal Castle Museum in Warsaw). Also approximately two-thirds of the Łazienki paintings remained in Warsaw, not dispersed, due to Maria Teresa Tyszkiewicz’s decision to sell the Łazienki Palace, together with the paintings and furnishings, to Tsar Alexander I — at that time king of Poland. Today they are the property of the Łazienki and the National Museum. The larger part of the original Stanisław August collection of paintings is dispersed among various Polish, European and American collections. The list of the paintings which have survived to this day, compiled by me in this thesis, consists of 439 items — so barely one fifth of the collection. Circa fifty, lost in the first half of the twentieth century or during the Second World War are known from photographs. We know of the others only from the records in handwritten catalogues of the collection compiled in 1783, 1793 and 1795. From the very outset of his reign, Stanisław August actively began his search for paintings by Old Masters on European markets, and he also started to commission paintings from contemporary artists, mainly to decorate the state apartments at the Royal Castle. These were designed mainly as a vehicle for the ideological programme and therefore they were not a subject of interest in this thesis. The second group of works was examined here: the works by old masters or contemporary artists, which were acquired for their artistic value, the name of the artist or the subject matter, with a view to building up a collection. One must, of course, be aware that the boundaries between the two aforementioned categories are fluid. In the 1770s the king already had in place an efficient network of agents and diplomats who acted for him on the Italian art market. But he only possessed a modest number of Italian paintings by old masters. Paintings by sixteenth and seventeenth century masters, which were part of the academic canon, were very expensive and in short supply, so the king had to make do with mainly copies and very few original works by the most renowned artists. The highlight of his Italian collection of paintings: Titian and two Veroneses were in fact copies. We do not know whether the lost Sleeping Cupid by Guido Reni was an original — we know of it only from an entry in the catalogue of the king’s collection (definitely a version of a famous composition from circa 1620, today in the Banca Popolare dell’Emilia Romagna S.C.) — and the most expensive painting in the king’s collection (1200 ducats). On the ‘northern’ art market, paintings were bought at auctions — including such prestigious ones as the sale of the famous Gerrit Braamcamp collection in Amsterdam in 1771 (seven paintings among them two lost Rembrandts) and Aegidiusz van der Marck sale in 1773. Among them were Gabriel Metsu’s Washerwoman now at the Łazienki and a pair of portraits of the silversmith Johannes Lutma and his wife by Adriaensz Backer, now in the Rijksmuseum, and the portrait of Jan van Amstel and Anna Boxhoorn by Abraham van den Tempel, in the Museum Boijmans in Rotterdam. In the 1770s and early 1780s the king bought approximately sixty paintings from Jacques Trible’s Berlin collection; these were mostly paintings by Dutch and Flemish masters. In Berlin, in 1777, probably with the participation of Trible, the king acquired from the Counts Kamecke two of the real treasures of his collection: Rembrandt’s Girl in a Picture Frame and Scholar at his Writing Table (as well as a few other, now unknown, paintings). They were hung at the Łazienki and today are the highlights of the Royal Castle in Warsaw. The third of the surviving Rembrandts from the king’s collection – Polish Rider – at the Frick collection, became part of the king’s collection in 1791 (acquired from Michał Ogiński in exchange for some orange trees). The catalogue of the collection lists as many as 11 Rembrandts — the majority of which have survived to this day although only the above mentioned three have retained their attributions. Stanisław August’s liking of Rembrandt was no surprise: in the second half of the eighteenth-century the famous Dutchman’s art underwent its renaissance, and his name was very high up in the ranking of great artists. The collection contained a larger number of Netherlandish paintings than Italian ones; the king had a predilection for decorative cabinet pictures. When analysing Stanisław August’s collecting strategy, we come to the conclusion that the king, a Francophile, who was in great admiration of French art and culture, followed the then current Parisian manner of collecting paintings. Hence the relatively large presence of eighteenth-century French paintings in his collection. And in particular paintings of the fêtes galantes type. One of the highlights of the collection was Fête in a Wood then thought to be a masterpiece by Antoine Watteau — in fact a work by Nicolas Lancret, dating from circa 1722 — today in the Wallace collection in London. After the king’s death it was put up for sale in St Petersburg in October 1798 and acquired by Alexandr Bezborodko. At the same sale, Bezborodko also purchased Carle van Loo’s famous Sultan’s Concert, also in the Wallace collection. The most famous French painting in Stanisław August’s former collection, Fragonard’s Stolen Kiss, is now in the Hermitage. The majority of paintings mentioned herein were on display in the Łazienki Palace, in the official rooms on the ground floor, and also in the private apartments upstairs. The Łazienki inventory dating from 1795 lists more than 300. The most important pieces — the ‘gems’ of the collection — were exhibited in the Gallerie en bas, also known as the Picture Gallery, which was furbished in 1793, on the ground floor, during the final enlargement of the Palace. The paintings had uniform frames with cartouches containing the royal cipher. The Gallery housed an assortment of approximately sixty-five paintings representing different schools and subjects. The so-called ‘mixed-school’ arrangement was in accordance with the custom of the time, but when compared with the leading collections, it could be considered rather traditional, as at the end of the eighteenth century, a systematic, scholarly installation, according to schools and epochs became the standard in the leading princely collections. But such an arrangement was impossible for a collection that was displayed in smallish rooms within a residence. From the sources, we know, almost exactly, which paintings were exhibited in the Picture Gallery, and we can be sure that they were hung in the manner typical of that time: that is symmetrically, along vertical axes, often in pairs. Unfortunately there is no record of the interior of the gallery, in any drawings or engravings. Judging by the size of the paintings, it can be assumed that the prime location in the gallery, was given over to two large-scale compositions of a similar format, by the two ‘Princes’ of painting and splendid colourists: Titian (the above mentioned Andromeda now in the Hermitage) and Rubens St Peter Finding Tribute Money in a Fish, now lost. And on the opposite, two religious paintings of a similar, vertical format and dimensions: Ecce Homo, then thought to be by Rembrandt, now at the Hermitage, and Luca Giordano’s Entombment of Christ (in 1798 sold to Bezborodko; now in a private collection). The pair of Rembrandts: Girl in a Picture Frame and Scholar at his Writing Table also hung there, together with the above-mentioned Veroneses, and other religious scenes, a few landscapes and a selection of sixteenth- and seventeenth-century portraits of different schools (e.g. the Portrait of Francis I, thought to be by Leonardo). Dutch and Flemish low-life genre scenes and still-lifes were excluded — it appears that the king wanted to follow the hierarchy of pictorial genres in the most prestigious place in which his collection was displayed. Benjamin West’s Romeo and Juliet (now in the New Orleans Museum of Art), also hung here, and as its counterpiece —Virgil reading the ‘Aeneid’ to Augustus and Octavia by Angelika Kauffmann (the second of two paintings by the ‘Divine Angelika’ in the king’s possession), now at the Hermitage. Van Loo’s Sultan’s Concert was also one of the showcase pieces. Two of the gems in the king’s collection — the aforementioned Stolen Kiss, as well as the Polish Rider did not hang in the Picture Gallery. The frivolous subject of Fragonard’s painting would not have befitted an interior which also contained works showing scenes from the Passion of Christ painted by Giordano and Rembrandt. Nor was the Polish Rider considered suitable — it was treated as a genre piece; in the catalogue of the king’s collection it was entitled Cosaque à cheval — Cossack on horseback. In such a large collection it was inevitable that the paintings would not be of a consistent quality. There were many excellent ones, but it cannot be denied that there would have been even more of them, had the monarch not bought so many, and in such an erratic manner. The inventory of the collection includes many pictures that were valued at very low prices, for several ducats, so they must have been of a mediocre or even very bad quality. According to the classical definition by Krzysztof Pomian, we talk about a collection of paintings when the owner builds walls especially to display them. But if the paintings are acquired to fill already existing walls, we then talk about interior decor. Stanisław August did neither one nor the other. He undoubtedly purchased paintings with the creation of a collection in mind, not just as decorations for the interiors. However, he had walls built for only a fraction of his collection — the Picture Gallery and a few other rooms at the Łazienki. We know from the sources (architectural plans and designs) that he planned to build a proper gallery at the Łazienki close to the Palace, but that ‘history’ got in his way. It is difficult to assess the quality of a collection if we only have proper knowledge of a small part of it, and the other part is known only from entries in the inventories. Moreover, the catalogues of Stanisław August’s collection contain many wrong attributions, errors in the spelling of the artists’ names as well as in the dimensions of the paintings. Their author, Marcello Bacciarelli, was not a real connoisseur: he was not a professional but an amateur. We shall only be able to make a final assessment of his collection when we have located the present whereabouts of more of the paintings. |
| dc.abstract.pl | Stanisław August – król elekcyjny – nie odziedziczył zbiorów sztuki po swych poprzednikach; obrazy nabyte przez Wettynów, które legły u powstania jednej z najznakomitszych europejskich kolekcji malarstwa, gromadzone były w Dreźnie. Budował zatem swój zbiór malarstwa niemal od nowa. Pod koniec trzydziestoletniego panowania Stanisława Augusta jego kolekcja liczyła blisko 2500 obrazów – zaskakująco dużo, jeśli wziąć pod uwagę finansowe zasoby monarchy, który sprawował rządy w kraju przeżywającym gospodarczą zapaść. Plany stworzenia osobnej przestrzeni dla prezentacji kolekcji, których śladem są zachowane w archiwach projekty i rysunki, nie zostały nigdy zrealizowane; obrazy rozproszone były pomiędzy różnymi królewskimi rezydencjami i budynkami. Najcenniejsze gromadzone były w ukochanej, prywatnej rezydencji króla – pałacu w Łazienkach. Po śmierci Stanisława Augusta (1798) jego malarska kolekcja została rozprzedana. Pierwszym aktem owej rozprzedaży była pośmiertna aukcja królewskiej spuścizny zorganizowana w październiku i listopadzie 1798 roku w Petersburgu. W Archiwie Wnieszniej Politiki Rossii w Moskwie zachowały się rękopiśmienne dokumenty aukcji, dzięki którym wiemy, że przeszło 30 obrazów, wysłanych monarsze do Petersburga w 1797 roku, trafiło do najlepszych rosyjskich zbiorów: Jusupowów, Galicynów, Bezborodków, Stroganowów, Jakowlewów, Tołstojów, Razumowskich i innych. Ostatnim aktem rozprzedaży było pozbycie się przez Marię Teresę Tyszkiewiczową w 1821 roku ok. 900 obrazów, których królewskiej bratanicy i zmarłemu w 1813 roku Józefowi Poniatowskiemu nie udało się sprzedać na wcześniej organizowanych wyprzedażach. Obrazy kupił Antonio Fusi, mediolański handlarz działający na środkowoeuropejskim i rosyjskim rynku sztuki i w tym samym roku wywiózł do Rosji. W Warszawie pozostały serie malowideł ze stałego wyposażenia Zamku Królewskiego (głównie pędzla Marcella Bacciarellego i Bernarda Bellotta), które wraz z Zamkiem jako siedzibą państwową przeszły w posiadanie carów rosyjskich (dziś w zbiorach Zamku Królewskiego w Warszawie) oraz część obrazów łazienkowskich, sprzedanych przez Tyszkiewiczową w 1817 roku wraz z całą posiadłością Aleksandrowi I (dziś w Muzeum Narodowym w Warszawie i w Muzeum Łazienki Królewskie). Zamieszczone na końcu rozprawy zestawienie zachowanych do dziś obrazów z galerii Stanisława Augusta liczy 439 pozycji: jest to zatem mniej niż jedna piąta część zbioru. Około 50 zaginionych dzieł (w tym straty wojenne) znamy z fotografii. Pozostałe – wyłącznie z zapisów w rękopiśmiennych katalogach królewskiej kolekcji, sporządzanych w latach 1783, ok. 1784– 1792, 1793, ok. 1793–1795 i 1795. Ze względu na sposób pozyskiwania i funkcję możemy wyróżnić w stanisławowskim zbiorze dwa zespoły obrazów. Pierwszy to serie ze stałego wystroju ceremonialnych apartamentów Zamku Królewskiego i Łazienek, pomyślane głównie jako nośniki ideowego programu. Drugi – to dzieła dawnych mistrzów, bądź artystów współczesnych, nabywane dla ich malarskich walorów, nazwiska autora, czy tematu, z myślą o tworzeniu kolekcji. Przedmiotem rozprawy są właśnie te obrazy, nazywane tu „galeryjnymi”. Stanisław August nabywał je intensywnie, od pierwszych lat swego panowania. We Włoszech za pośrednictwem sieci agentów i dyplomatów, w Holandii na aukcjach – między innymi tak prestiżowych, jak pośmiertna aukcja kolekcji Gerrita Braamcampa (1771) czy Johanna Aegidiusz. van den Marcka (1773). Około 60 obrazów dawnych mistrzów trafiło do Warszawy ze znanej berlińskiej kolekcji Jacques’a Trible’a, w latach 70. i 80. XVIII wieku. Najsłabiej reprezentowane było w królewskiej kolekcji (wbrew utartemu dotąd przekonaniu) malarstwo włoskie, zwłaszcza obrazy najwyżej cenionych przez ówczesny akademicki kanon mistrzów XVI i XVII wieku. Uważane za arcydzieła kolekcji Andromeda Tycjana (Ermitaż, Petersburg) i para szkiców Veronesa Gody w Kanie Galilejskiej i Pokłon Trzech Króli (Muzeum Narodowe w Warszawie) okazały się być kopiami. Nie wiemy, czy oryginałem był najwyżej wyceniony w katalogu kolekcji (1200 dukatów) zaginiony Śpiący Amor Guida Reniego (najpewniej wersja słynnej kompozycji z ok. 1620, dziś w Banca Popolare dell’Emilia Romagna). Znacznie bogatszy był zbiór malarstwa holenderskiego i flamandzkiego, z ciekawym wyborem dobrej klasy portretów (np. świetny Portret Jana vana Amstela i Anny Boxhoorn Abrahama van den Tempela w muzeum Boijmans van Beuningen w Rotterdamie, para portretów Johannesa Lutmy i jego żony pędzla Jacoba A. Backera w Rijksmuseum w Amsterdamie, Autoportret Aerta de Geldera w Ermitażu w Petersburgu) i aż jedenastoma dziełami Rembrandta. Atrybucję utrzymały do dziś jedynie trzy ze stanisławowskich Rembrandtów: Dziewczyna w ramie obrazu i Uczony przy pulpicie (Zamek Królewski w Warszawie) oraz Jeździec polski (Frick Collection, Nowy Jork). Być może oryginałami pędzla wielkiego Holendra były także dwa zaginione troni: Starzec z szablą i Stara kobieta licząca pieniądze, sprzedane na petersburskiej aukcji w 1798 roku za wysoką kwotę 1110 rubli angielskiemu dyplomacie Charlesowi Whitworthowi. Tak liczna obecność Rembrandta w królewskiej kolekcji, a także wyraźna predylekcja monarchy do dekoracyjnych, gabinetowych obrazów flamandzkich i holenderskich, wpisują się w gust epoki, zwłaszcza w tendencje obecne na paryskim rynku sztuki. Nie bez znaczenia była tu edukacyjna i kulturowa formacja polskiego monarchy – zdecydowanie frankocentryczna. Paryski gust Stanisława Augusta zaowocował również znaczącą liczbą obrazów francuskich w kolekcji – zwłaszcza fêtes galantes. Do najwyżej przez króla cenionych należała Zabawa w lesie, uważana wówczas za arcydzieło Watteau, w istocie autorstwa Nicolasa Lancreta. Obraz ten, wystawiony w 1798 roku na aukcji w Petersburgu, kupił Aleksandr Bezborodko, wraz z innym francuskim dziełem: Koncertem sułtana Carle’a van Loo; oba są dziś ozdobą Wallace Collection w Londynie. Skradziony pocałunek Fragonarda, najgłośniejszy z zespołu francuskich obrazów należących do polskiego króla, sprzedany w 1817 wraz z Łazienkami Aleksandrowi I, w 1895 roku trafił do Ermitażu w Petersburgu. Zagadnieniem, którego nie sposób oddzielić od oceny jakości dzieł sztuki wchodzących w skład danej kolekcji, jest sposób jej eksponowania: pozwala on zrozumieć, jaką w zamyśle właściciela pełniła funkcję, i umożliwia przedstawienie jej kulturowego tła. Wedle klasycznej definicji Krzysztofa Pomiana kolekcja to zbiór dzieł sztuki, dla którego buduje się ściany, a nie taki, który został zgromadzony z myślą o ich wypełnieniu, udekorowaniu. W wypadku malarskiego zbioru Stanisława Augusta o wybudowaniu ścian możemy mówić dopiero u schyłku panowania monarchy, na przełomie lat 80. i 90. XVIII wieku, kiedy to po rozbudowie przyziemia pałacu w Łazienkach powstała Galeria Obrazów – Gallerie en bas i trzy inne, niewielkie wnętrza przeznaczone specjalnie do eksponowania malarstwa. Mogły one jednak pomieścić zaledwie ułamek zbioru. Sposób prezentacji malarstwa w Gallerie en bas – stanisławowskiej Tribuna – bliski był francuskiej koncepcji cabinet des tableaux. Obrazy różnych szkół i gatunków szczelnie wypełniały ściany w dekoracyjnych, symetrycznych układach. Ze źródeł wiemy, które dzieła znajdowały się w Galerii, brak jednak przekazów ikonograficznych dokumentujących ich dokładne rozmieszczenie. Analizując wymiary i tematy obrazów można hipotetycznie rekonstruować główne punkty instalacji. Centralne miejsca na północnej ścianie, po bokach drzwi, zajmowały najpewniej dwa największe płótna: wspomniana wyżej Andromeda, uważana za oryginał Tycjana i Apostoł Piotr znajdujący monetę w pyszczku ryby szkoły Rubensa (zaginiony), zaś na ścianach krótszych, wschodniej i zachodniej dwie węższe, pionowe kompozycje: Ecce Homo uznawane za arcydzieło Rembrandta (w istocie warsztatu lub kręgu mistrza; Ermitaż, Petersburg) i Złożenie do grobu Luki Giordana (kolekcja prywatna). Kompozycyjne osie Galerii wyznaczały więc dzieła dwu mistrzów niderlandzkiego Złotego Wieku: Wielkiego Flamanda i Wielkiego Holendra oraz dwu Włochów: najsłynniejszego mistrza szkoły weneckiej, i wysoko cenionego w XVIII wieku neapolitańskiego przedstawiciela późnobarokowej grande manière. Wokół tych wielkich historycznych przedstawień zorganizowana była pozostała część malarskiej instalacji. Dwa obrazy o podobnym formacie i literackich konotacjach: Romeo i Julia Benjamina Westa (New Orleans Museum of Art) i Wergiliusz czytający Eneidę Angeliki Kauffmann (Ermitaż, Petersburg) flankowały któreś z wielkich płócien. W Galerii licznie reprezentowane były portrety – w tym trzy uznawane wówczas za dzieła wielkich Włochów: Leonarda (Franciszek I, w istocie warsztat Joosa van Cleve, Zamek Królewski w Warszawie), Giorgiona i Annibala Carracciego (zaginione), kupione od Stanisława Kostki Potockiego w końcu 1793 roku, oraz troni – np. Dziewczyna w ramie obrazu i Uczony Rembrandta. Z wyjątkiem pary scen chłopskich Huberta Roberta nie było tu obrazów stricte rodzajowych, których tematy można by określić jako „niskie”. W koncepcji aranżacji Galerii kierowano się bez wątpienia akademicką hierarchią tematów i wymogami decorum (dwie z czterech dużych, ogniskujących uwagę widza kompozycji, przedstawiały przecież sceny Pasji). Dlatego nie zawisł tam frywolny Pocałunek Fragonarda ani Jeździec polski, uważany wówczas za rodzajowe przedstawienie „kozaka” albo „tatara” na koniu. Postrzegana jako całość galeria ostatniego króla Polski jawi się jako twór wymykający się jednoznacznej ocenie: wielki, a co za tym idzie nierówny i niejednorodny. Analiza jego zawartości pozwala rozpoznać gust Stanisława Augusta, opisać królewską strategię używania sztuki do celów propagandowych, ale także postawić pytanie o racjonalność polityki zakupów i jej konsekwencje. Zastrzec należy, że pytania te stawiamy znając zaledwie ułamek zbioru: opieramy się w dużej mierze na źródłach – dalekich od dokładności zapisach w rękopiśmiennych katalogach królewskiej kolekcji, pełnych pomyłek, błędów pisowni i niepewnych atrybucji. Musi jednak zastanawiać wielka liczba obrazów notowanych tam jako dzieła anonimowe, duża liczba kopii i bardzo znaczna liczba obrazów bardzo nisko wycenionych (co przy całej relatywności informacji, jaką niesie cena, wskazuje na ich drugorzędny charakter – przynajmniej z perspektywy epoki). Zagadnieniem związanym z malarskim mecenatem Stanisława Augusta, chociaż nie z kolekcją sensu stricto, są portrety monarchy. Malowane głównie na potrzeby darów, nie były wpisywane do katalogów kolekcji, obejmujących dzieła pozostające własnością monarchy. Ponieważ stanowią ważne świadectwo jego artystycznych decyzji i składają się na szeroko pojętą ikonosferę stanisławowskiego dworu, ich omówienie zostało jednak włączone do rozprawy. Dysertacja składa się z czterech rozdziałów. Pierwszy poświęcony jest analizie profilu kolekcji; uwzględnienia jej historię i rozwój, zawiera omówienie sposobu organizacji zbioru i malarskich aranżacji (na przykładzie łazienkowskiej Gallerie en bas). W rozdziale drugim i trzecim omówione są w formie analizy i towarzyszącym jej case studies, obrazy dawnych mistrzów oraz „galeryjne” obrazy malarzy współczesnych. Czwarty rozdział poświęcony jest portretom Stanisława Augusta. Piąty zawiera zestawienie zachowanych obrazów z królewskiej kolekcji, rozproszonych dziś pomiędzy różne kolekcje – polskie, rosyjskie, zachodnioeuropejskie, amerykańskie. |
| dc.affiliation.department | Wydział Nauk o Kulturze i Sztuce |
| dc.contributor.author | Juszczak, Dorota |
| dc.date.accessioned | 2020-12-04T07:50:47Z |
| dc.date.available | 2020-12-04T07:50:47Z |
| dc.date.defence | 2020-12-15 |
| dc.date.issued | 2020-12-04 |
| dc.description.additional | Link archiwalny https://depotuw.ceon.pl/handle/item/3831 |
| dc.description.promoter | Ziemba, Antoni |
| dc.identifier.uri | https://repozytorium.uw.edu.pl//handle/item/3831 |
| dc.language.iso | pl |
| dc.rights | FairUse |
| dc.subject.en | Jean-Pierre Norblin de la Gourdaine |
| dc.subject.en | Marcello Bacciarelli |
| dc.subject.en | Angelika Kauffmann |
| dc.subject.en | Carle van Loo |
| dc.subject.en | Luca Giordano |
| dc.subject.en | Guido Reni |
| dc.subject.en | Anthony van Dyck |
| dc.subject.en | Jacob Jordaens |
| dc.subject.en | Rembrandt |
| dc.subject.en | Royal Castle in Warsaw |
| dc.subject.en | Royal Łazienki |
| dc.subject.en | King Stanisław August |
| dc.subject.en | French painting |
| dc.subject.en | Italian painting |
| dc.subject.en | Dutch painting |
| dc.subject.en | collecting |
| dc.subject.en | 18th century |
| dc.subject.pl | Jean-Pierre Norblin de la Gourdaine |
| dc.subject.pl | Marcello Bacciarelli |
| dc.subject.pl | Angelika Kauffmann |
| dc.subject.pl | Carle van Loo |
| dc.subject.pl | Luca Giordano |
| dc.subject.pl | Guido Reni |
| dc.subject.pl | Anthony van Dyck |
| dc.subject.pl | Jacob Jordaens |
| dc.subject.pl | Rembrandt |
| dc.subject.pl | Zamek Królewski w Warszawie |
| dc.subject.pl | Łazienki Królewskie |
| dc.subject.pl | Stanisław August |
| dc.subject.pl | malarstwo francuskie |
| dc.subject.pl | malarstwo włoskie |
| dc.subject.pl | malarstwo holenderskie |
| dc.subject.pl | kolekcjonerstwo |
| dc.subject.pl | XVIII wiek |
| dc.title | Malarski zbiór króla Stanisława Augusta |
| dc.title.alternative | King Stanisław August Poniatowski’s Collection of Paintings |
| dc.type | DoctoralThesis |
| dspace.entity.type | Publication |