Translation of Proper Names in Selected Novels by David Walliams: a Comparative Analysis of Polish and Spanish Translations

Praca stanowi analizę porównawczą polskich i hiszpańskich tłumaczeń nazw własnych w dwóch książkach autorstwa Davida Walliamsa – „Wielka ucieczka dziadka” oraz „Gang godziny duchów”. Nazwy własne mają swoje charakterystyczne cechy (np. służą do identyfikacji unikalnego konkretnego obiektu, są powtarzalne). Można je podzielić na antroponimy, toponimy, chrematonimy i zoonimy. Pełnią one różne funkcje (identyfikacyjną, komiczną, informacyjną itp.) Do ich tłumaczenia można wykorzystać wiele technik (np. transfer, modyfikację, zastąpienie ekwiwalentem, pominięcie). Można zaobserwować kilka tendencji w tłumaczeniu nazw własnych. Obie tłumaczki stosują różne techniki tłumaczenia. Ich wybór zależy od rodzaju nazwy własnej, funkcji, jakie pełni, oraz od tego, czy ma ona odpowiednik w języku docelowym. W większości przypadków zarówno polska, jak i hiszpańska tłumaczka stosują te same techniki. Techniki te pozwalają im zachować różne funkcje pełnione przez nazwy własne. Istnieją dwie istotne różnice dotyczące wyboru technik. Tłumaczka hiszpański zastępuje nazwy własne, które pełnią funkcję komiczną, nazwami własnymi hiszpańskimi, które nie są ich odpowiednikami, a także wprowadza zmiany w odpowiednich fragmentach w celu zachowania humoru. Polska tłumaczka przenosi je, co często skutkuje utratą humoru oryginału. Dla hiszpańskiej tłumaczki komiczna funkcja nazw własnych wydaje się być nadrzędna. Druga różnica polega na tym, że polskie tłumaczenie zawiera kilka przypisów, podczas gdy hiszpańskie nie. Wynika to prawdopodobnie z faktu, że polska tłumaczka przywiązuje większą wagę do informacyjnej funkcji tekstu.

The thesis is a comparative analysis of Polish and Spanish translations of proper names in two books written by David Walliams – Grandpa’s Great Escape and The Midnight Gang. Proper names have several characteristic features (e.g. they are used to identify a unique concrete object, they are repeatable). They can be divided into anthroponyms, toponyms, chrematonyms, and zoonyms. They perform different functions (identifying, fictionalizing, comical, informative, etc.). Many techniques can be used to translate them (e.g. transfer, modification, replacement with an equivalent, omission). Several tendencies in proper names translation can be observed. Both translators use varied translation techniques. Their choice depends on the type of proper name, the functions it performs and whether it has a target language equivalent. In most cases, both the Polish and the Spanish translator employ the same techniques. These techniques allow them to preserve the different functions performed by proper names. There are two significant differences regarding the choice of techniques. The Spanish translator replaces proper names which perform a comical function with Spanish proper names which are not their equivalents, as well as making changes to relevant passages in order to preserve the humour. The Polish translator transfers them, which often results in the loss of the original humour. For the Spanish translator, the comical function of the names seems to be of overriding importance. The second difference is that the Polish translation includes several footnotes, whereas the Spanish one does not. This is probably motivated by the fact that the Polish translator places more importance on the informative function of the text.