From Coinage Metallurgy to Fiat Money: Robert Lowell's Poetic Evolution

Ewolucja stylu poetyckiego Roberta Lowella odzwierciedlała jego zmieniające się poglądy na złoto, a także na monety z innych metali, które przez wieki stanowiły metafory przedstawiania osobistego doświadczenia w poezji. Wraz z przejściem do bardziej swobodnego i konwencjonalnego języka Lowell zaczął mówić mniej pochlebnie o złocie, a coraz bardziej przychylnie o srebrze i brązie. Najbardziej dramatyczna zmiana nastąpiła w latach 70., gdy przeprowadził się do Wielkiej Brytanii – dostosował wtedy swoje aspiracje do doskonałej autoekspresji do inflacyjnej rzeczywistości nowo wybitej i denominowanej dziesiętnej funta szterlinga. Był o krok od przejścia na „fiducjarną” poetykę – performatywną i kreatywną. Ostatecznie jednak się wycofał, wybierając stanowisko pośrednie: mniej zagęszczony, refleksyjny i opisowy styl, kojarzony z monetami z mniej szlachetnych metali.

Robert Lowell’s evolving poetic style reflects his changing views about gold as well as about coins of other metals that for centuries have been metaphors for the representation of personal experience in poetry. As Lowell’s style shifted toward a more relaxed and conventional use of language, he began to speak less approvingly of gold and more approvingly favorably of silver and bronze. Most dramatically, in the 1970s, when he moved to the UK, Lowell he adjusted his desire aspiration for perfect self-expression to the inflationary reality of the newly minted and denominated decimal pound sterling. He was on the verge of shifting toward a fiat poetics—performative and creative in nature. Ultimately, however, he retreated, opting instead for a middle position: a less dense, reflective, and descriptive style associated with baser coinage metals.