Praca doktorska
Ładowanie...
Natura artefaktu, kultura eksponatu. Status obiektu archeologicznego w przestrzeni muzeum
| dc.abstract.en | My dissertation examines the dialectical relation between academic knowledge and archaeological museums. It is organized around three basic concepts: the artifact, the exhibit, and the archaeological museum. The project is situated at the crossroads of museum studies, the history and theory of archaeology, and the history of art and aesthetics. To analyze the disruptive relation between a museum and academic knowledge, new theories and established paradigms, I take up Hedley Swain’s claim that research on archaeological museums should depart from precise definitions of archaeology and its object of inquiry and methods. I therefore try to define an archaeological artifact. I ground my theoretical proposal in auto-ethnographic studies, theories of new materialism, agential realism, and speculative realism. By complementing deep auto-reflection with recent theories claiming that matter is unstable, vital and dynamic, I am able to propose a definition of an artifact that crosses post-Cartesian binaries such as nature-culture, human-nonhuman, and matter-idea. I focus on the agency of an artifact and its inner potential to change independently of human activities. I understand an artifact as an archaeological object of inquiry characterized by its instability, inconsistency, longevity (longue durée), and ability to change and transform. The second concept structuring the dissertation is the “exhibit.” Here, I stress the word’s etymological ties to processes of translation, clarification, and illustration. I treat the exhibit as an embodiment of theoretical tensions troubling the heart of the academic discipline. I analyze four permanent archaeological exhibitions throughout Europe. The first case study concerns Sir John Soane’s Museum in London, where artifacts become artful material and inspirational fodder for artists. The second case study is the Neues Museum in Berlin, a universal museum that tells the story of artifacts as archaeological objects of inquiry. The third analysis is devoted to the Museum of the Ara Pacis in Rome. The last case study – the New Acropolis Museum in Athens – illustrates the idea of archaeological reconstruction in the context of conservation studies. I then contend with the theoretical implications of artifacts as museum exhibits. I present three strategies for the archaeological museum. The first strategy, prosthetic archaeology, is grounded in archaeology’s recent gravitation towards new technologies, Big Data, and the digital turn. I reflect on the phenomenon I call “digital escapism,” or the increasingly common turn to multimedia in archaeological museums. I propose that museums should not escape from tangible objects into immersive environments, simulations, and visualizations, but should instead focus on the possibilities yielded by the digital turn to provide deeper insight into matters of the past. My second proposal for the archaeological museum is a strategy I call the “preposterous art of archaeology.” In this case, I refer to an instance of artistic mediation observed in the Museo Ara Pacis and reflect on the creative potential of contemporary art for re-reading archaeological remains. The third idea for the archaeological museum is based on the theory of symmetrical archaeology. I outline a project for an archaeological museum that would respond to universally relevant questions on contemporaneity and the future (in terms of politics, economy, and culture). I conclude my dissertation with the idea of the critical archaeological museum, which I understand as an institution actively engaged in presenting the current state of knowledge, new paradigms and theories, allowing visitors to immerse in a vision of the past that is negotiated and mediated by the archaeological imagination. |
| dc.abstract.pl | Tematem dysertacji jest dialektyczna przemiana artefaktu archeologicznego w eksponat. Główne problemy badawcze lokują się na styku historii i teorii archeologii, historii sztuki oraz studiów muzealnych i dotyczą ontologii artefaktu oraz eksponatu, relacji muzeum i obowiązujących paradygmatów wobec nowych podejść i teorii w archeologii. Praca ilustruje, jak zostając eksponatem, artefakt staje się jednocześnie odbiciem dominujących w dyscyplinie paradygmatów i manifestuje obowiązujące w danym czasie i miejscu cele i metody tworzenia wiedzy, a także pożądane społecznie interpretacje oraz sposoby przedstawiania i uobecniania przeszłości. Praca metodologicznie opiera się na perspektywach zwrotu ontologicznego i nowego materializmu. Dysertacja prezentuje wyniki badań prowadzonych przy pomocy metody autoetnograficznej, metod teorii ugruntowanej, metody indywidualnych przypadków i analizy krytycznej. Struktura pracy opiera się na trzech pojęciach: artefaktu, eksponatu i strategii muzealnych. W pierwszym rozdziale omówione są obowiązujące definicje i etymologia pojęcia „artefakt”. Następny rozdział „Oblicza artefaktu” stanowi prezentację badań autoetnograficznych, opiera się na powtarzalnej strukturze, w której notatki z terenu są zestawione z teoriami archeologicznymi i nowymi tendencjami w humanistyce. W ramach tego rozdziału wyróżnionych jest osiem podrozdziałów kolejno zatytułowanych: „Fragment”, „Zagadka”, „Skrytość”, „Biologia”, „Kolor”, „Dynamika”, „Kontekst”, „Ekstrakcja”. Część pracy dedykowaną artefaktowi kończy próba redefinicji tego terminu ilustrowana modelem „Artefakt: interwencje i zatory”. Kolejna część pracy nosi tytuł „Kultura eksponatu” i stanowi analizę czterech europejskich, stałych wystaw archeologicznych zorganizowanych lub zrekonstruowanych w ciągu ostatnich dwudziestu lat w John Soane’s Museum w Londynie, Neues Museum w Berlinie, Museo Ara Pacis w Rzymie i New Acropolis Museum w Atenach. Analizom przyświeca uznanie, że muzeum stanowi odbicie obowiązujących w nauce paradygmatów, stąd też ważnym tłem dla prowadzonych rozważań są zagadnienia z obszaru teorii archeologii, historii archeologii i wizualizacji wiedzy. Wybrane studia przypadków mają zatem ilustrować następowanie po sobie kolejnych paradygmatów archeologicznych, w ramach których profilowane są wystawy. Muzeum architekta Johna Soane’a ukazuje zatem, w jaki sposób myślano o ekspozycji w dobie przed-naukowej archeologii. Narracja w Neues Museum w Berlinie oferuje wgląd w początki akademickiej archeologii, kształtowanie się jej metod i aparatu badawczego. Z kolei Museo Ara Pacis w Rzymie ilustruje współczesną archeologię, horyzont badawczy rozpinający się od badań nad archeologią i sztuką po usytuowane na dyscyplinarnym styku badania archeobotaniczne. Podobnie New Acropolis Museum prezentuje aktualny obraz dyscypliny, zainteresowanej rekonstruowaniem artefaktów i przestrzeni przy użyciu progresywnych technologii. Zaprezentowane analizy muzeów mają gruntować stawiane tezy dotyczące mediowania i negocjowania teorii poprzez prowadzoną w tle swoistą archeologię muzeum archeologicznego. Ostania część pracy, zatytułowana „Artefakt jako eksponat” służy przedstawieniu trzech strategii dla muzeum archeologicznego. W „Archeologii protetycznej” zaprezentowana jest aktualnie popularna strategia wprowadzania do muzeów technologii multimedialnych. Rozdział „Preposteryjna sztuka archeologii” dotyczy schedy relacji sztuki i archeologii — zarysowana jest w nim potencjalna alternatywa w mediacjach sztuki archeologią i archeologii sztuką. Trzecia strategia opisywana w rozdziale „Symetryczna archeologia naturo-kultury” ilustruje wewnętrzne napięcia w archeologii (archeologia humanistyczna, archeometria) i proponuje projekt muzeum archeologicznego jako muzeum życia. Pracę kończy spekulatywny projekt krytycznego muzeum archeologicznego opartego na wykorzystaniu aktualnych teorii w archeologii, próbach budowania wielkich narracji i zaangażowaniu wyobraźni archeologicznej. |
| dc.affiliation.department | Wydział „Artes Liberales” |
| dc.contributor.author | Stobiecka, Monika |
| dc.date.accessioned | 2019-06-25T17:00:41Z |
| dc.date.available | 2019-06-25T17:00:41Z |
| dc.date.defence | 2019-07-04 |
| dc.date.issued | 2019-06-25 |
| dc.description.additional | Link archiwalny https://depotuw.ceon.pl/handle/item/3432 |
| dc.description.promoter | Poprzęcka, Maria |
| dc.description.promoter | Domańska, Ewa |
| dc.identifier.uri | https://repozytorium.uw.edu.pl//handle/item/3432 |
| dc.language.iso | pl |
| dc.rights | ClosedAccess |
| dc.subject.en | visualization of knowledge |
| dc.subject.en | history of archaeology |
| dc.subject.en | archaeological theory |
| dc.subject.en | archaeological museum |
| dc.subject.en | exhibit |
| dc.subject.en | artifact |
| dc.subject.pl | wizualizacja wiedzy |
| dc.subject.pl | historia archeologii |
| dc.subject.pl | teoria archeologii |
| dc.subject.pl | muzeum archeologiczne |
| dc.subject.pl | eksponat |
| dc.subject.pl | artefakt |
| dc.title | Natura artefaktu, kultura eksponatu. Status obiektu archeologicznego w przestrzeni muzeum |
| dc.title.alternative | Artifact’s Nature, Exhibit’s Culture: The Status of the Archaeological Object in the Museum Space |
| dc.type | DoctoralThesis |
| dspace.entity.type | Publication |