Praca doktorska
Ładowanie...
’Icosaméron’ – la métafiction utopique de Giacomo Casanova
| dc.abstract.en | An aim of this work is to comment a little known work of Giacomo Casanova (1725-1798), the Icosameron, published in Prague in 1787. It tells adventures of two siblings, Edward and Elisabeth, in underground world called Protocosme. After having gained recognition of indigenous inhabitants, Mégamicres, the traveler establishes there his own civilization. After his return to native England, Edward’s stay is told during twenty days, hence the title of the book. The proposed analysis tries to identify metafictional structures in Icosameron which critics categorize “narrative utopia” or “imaginary journey”. This work’s methodology is inspired by Jean-Paul Sermain’s researches. He defines metafiction as a particular dynamic of the fiction. This dynamic challenges narrative strategies which create illusion in literary works of 17th and 18th centuries. As for the notion of utopia, the thesis is based on works of Jean-Michel Racault who analyzed the narrative utopia’s model in classical era. Thesis’s structure tries to reflect stages by which the metafiction acts in interior of narrative structure. Three levels are distinguished: the level of Edward’s narration, the level of debates of travel’s listeners, and the level of paratexts: the Literal commentary of three first chapters of the Book of Genesis and a dedicatory letter to count Waldstein, Casanova’s employer in Dux’s castle. The analysis of the first metafictional level concerns geographic representation of the world situated in the heart of the Earth with civilizations of Mégamicres and Alfrède, descendants of Edward. This level interrogates also traveler’s sefl-reprezentation. Thanks to his intelligence and skillful maneuvers, Edward becomes indisputable master in Protocosme. To tell his underground adventures, which were during eighty-one years, and to interest his listeners in the time of twenty days, Edward uses traditional methods in travel literature: descriptions, collective scenes, narrative anachronies, embedded stories, portraits of his close friends. However, the traveler-narrator manages tension between a descriptive mode and narrative mode. The last one validates Edward’s political rise and family success. Despite this positive representation, the traveler-narrator introduces narrative elements which contest his good intentions. The underground world doesn’t turn out to be better than the surface world. A possible reading of methods concealed by the traveler, character and narrator, values Edward’s reference world, via metafiction. The second metafictional level comments debates between Edward’s listeners. Even though these representatives of wealthy backgrounds are opposed in their ideas belonging to tradition or to materialism, they are all looking for a philosophical message of Edward’s journey. Comments of the most original characters, Burghlei and Milady Rutgland, leads to reconsidering instruments of the reason. From this trial, it remains rehabilitated, despite its weaknesses. A philosophical research of an interpretation of travel story, exposed in polylogue, discussion with multiple voices, discredits and affirms in the same time reflective activity. An obscure origin of the document which shows these debates, weakens their form and contents, in agreement with metafictional principle. The third level of metafiction includes the Literal commentary of three first chapters of the Book of Genesis and the dedication. A libertine speculation about biblical story, leaned on Edward’s experience, puts in question traditional beliefs. The Literal commentary, like an added piece to the travel story, permits to spot Old Testament’s motifs in Edward’s narration. But also, it shows to what extent the narration of twenty days exceeds them. The Literal commentary prolongs hesitations already present in previous levels, instead of reinforcing prestige of Edward’s narration, weakened by accusation of fictive translation. In all work, metafiction affirms foundation of illusion, and in the same time it contests it by discreet but meaning gestures. Its ultimate goal is to value the critical thinking which is solicited on each level of literary construction. |
| dc.abstract.pl | Przedmiotem niniejszej pracy jest analiza Icosameronu Giacomo Casanovy (1725-1798), dzieła opublikowanego w Pradze w 1787 roku, które często umyka uwadze badaczy XVIII wieku. Utwór przedstawia przygody angielskiego rodzeństwa, Edwarda i Elżbiety, w podziemnej krainie zwanej Protocosmosem. Po uzyskaniu przychylności jej mieszkańców, Megamikrów, podróżnikowi udaje się założyć własną cywilizację w tym nieznanym świecie. Następnie, już po powrocie do rodzimej Anglii, Edward opowie o swoim pobycie w podziemiu. Jego opowieść potrwa dwadzieścia dni, co tłumaczy tytuł utworu. Zaproponowana analiza próbuje zidentyfikować struktury metafikcyjne w Icosameronie, który badacze zaliczają często do kategorii „utopii” lub do tzw. „podróży zmyślonej”. Przyjęta metodologia rozprawy jest zainspirowana pracami Jean-Paula Sermaina. Francuski literaturoznawca definiuje metafikcję jako specyficzną dynamikę, którą nadaje sobie fikcja. Ta dynamika podważa wartości narracyjnych struktur, które tworzą powieściową iluzję w dziełach z XVII i XVIII wieku. W odniesieniu do pojęcia utopii, rozprawa opiera się na badaniach Jean-Michela Racaulta, który określił model utopii narracyjnej doby klasycyzmu. Budowa rozprawy jest próbą odzwierciedlenia etapów, przez które metafikcja działa we wnętrzu struktury narracyjnej. Wyróżnione są trzy poziomy: poziom opowiadania Edwarda, poziom rozmów słuchaczy oraz poziom paratekstów, czyli Dosłownego komentarza o trzech pierwszych rozdziałach Księgi Rodzaju i dedykacji dla księcia Waldsteina, pracodawcy Casanovy na zamku w Duchcov. Analiza pierwszego poziomu dotyczy geograficznego przedstawienia świata, który znajduje się we wnętrzu Ziemi wraz z cywilizacjami Megamikrów i dziedziców Edwarda, Alfredów. Na tym etapie następuje omówienie autoprzedstwienia podróżnika, który staje się niepodważalnym władcą Protocosmosu, co zawdzięcza błyskotliwości swojego umysłu i zręcznym posunięciom. Edward posługuje się tradycyjnymi środkami dla opowiadań podróżniczych, takimi jak: opisy, sceny zbiorowe, anachronie, opowiadania drugiego planu, portrety przyjaciół. Mimo to, narrator-podróżnik umiejętnie kieruje napięciami między opisami a partiami narracyjnymi, tak aby wyeksponować te ostatnie. Dowartościowują one jego dojście do władzy i sukces jego rodziny. Niezależnie od tego korzystnego przedstawienia, Edward wprowadza do narracji elementy, które pozwalają wątpić w jego dobre intencje. Podziemny świat z jego dwoma społeczeństwami okazuje się wcale nie lepszy od świata na powierzchni. Możliwe odczytanie skrywanych zabiegów Edwarda, podróżnika i narratora, w stosunku do rodzimych mieszkańców Protocosmosu, do własnych potomków i do swoich słuchaczy, zachęca do pochwały referencyjnego świata, poprzez metafickję. Drugi poziom metafikcyjny Icosameronu analizuje wymianę zdań między słuchaczami Edwarda. Pomimo, że ci przedstawiciele uprzywilejowanych środowisk nie znajdują zgody w obszarze poglądów i dzielą się na zwolenników tradycji i na zwolenników materializmu, wspólnie próbują odnaleźć filozoficzne przesłanie podróży Edwarda. Wypowiedzi dwóch najbardziej oryginalnych postaci, Burghleia i Milady Rutgland, prowadzą do oceny narzędzi rozumu. W tym przewartościowaniu, moc rozumu pozostaje doceniona, mimo jego niedoskonałości. Przedstawione w polilogu, czyli w wymianie wielu głosów, filozoficzne poszukiwanie interpretacji podróży osłabia i wzmacnia jednocześnie akt refleksji. Niejasne pochodzenie relacji, która przytacza te debaty, dyskredytuje ich formę i treść, zgodnie z zasadami metafikcji. Na trzecim poziomie metafikcja obejmuje Dosłowny komentarz trzech pierwszych rodziałów Księgi Rodzaju oraz dedykację. Libertyńskie rozważania o opowiadaniu biblijnym, w odniesieniu do relacji Edwarda, podważają tradycyjne przekonania. Dosłowny komentarz, jako dodatek do narracji podróżniczej, wskazuje motywy starotestamentalne, obecne w opowiadaniu Edwarda. Pokazuje też w jakim stopniu opowiadanie dwudziestu dni wykracza poza te nawiązania. Co więcej, Dosłowny komentarz wzbudza filozoficzne wątpliwości, obecne już na wcześniejszych poziomach. Komentarz nie wzmacnia też prestiżu podróży Edwarda, która może być potencjalnie fikcyjnym tłumaczeniem. W całości utworu, metafikcja potwierdza podstawy iluzji, a jednocześnie, podważa je za pomocą dyskretnych, ale istotnych gestów. Wydaje się, że ostatecznym jej celem jest pochwała krytycznego myślenia, które jest inspirowane na trzech poziomach literackiej konstrukcji. |
| dc.affiliation.department | Wydział Neofilologii |
| dc.contributor.author | Świtlik, Stanisław |
| dc.date.accessioned | 2023-02-24T06:11:57Z |
| dc.date.available | 2023-02-24T06:11:57Z |
| dc.date.defence | 2023-03-06 |
| dc.date.issued | 2023-02-24 |
| dc.description.additional | Link archiwalny https://depotuw.ceon.pl/handle/item/4481 |
| dc.description.promoter | Zatorska, Izabella |
| dc.identifier.uri | https://repozytorium.uw.edu.pl//handle/item/4481 |
| dc.language.iso | fr |
| dc.rights | ClosedAccess |
| dc.subject.en | 18th century |
| dc.subject.en | imaginary journey |
| dc.subject.en | metafiction |
| dc.subject.pl | XVIII wiek |
| dc.subject.pl | podróż zmyślona |
| dc.subject.pl | utopia |
| dc.subject.pl | metafikcja |
| dc.subject.pl | polylogue |
| dc.title | ’Icosaméron’ – la métafiction utopique de Giacomo Casanova |
| dc.title.alternative | ’Icosaméron’ – metafikcja utopijna Giacomo Casanovy |
| dc.type | DoctoralThesis |
| dspace.entity.type | Publication |