The Creative Role of Parody in Eighteenth-Century English Literature (Alexander Pope, John Gay, Henry Fielding, Laurence Sterne)

Moja praca doktorska pt. “The Creative Role of Parody in Eighteenth-Century English Literature (Alexander Pope, John Gay, Henry Fielding, Laurence Sterne)” skupia się na omówieniu doniosłej, twórczej roli parodii w literaturze angielskiej osiemnastego wieku i w tym celu poddaje analizie twórczość czterech autorów żyjących i tworzących w epoce Oświecenia: Alexandra Pope’a, Johna Gaya, Henry Fieldinga i Laurence’a Sterne’a. Praca porusza zagadnienia teoretyczne oraz historycznoliterackie związane z pojęciem parodii, starając się usystematyzować, ale też czasem sproblematyzować, szereg istotnych kwestii metodologicznych i teoretycznych. Poczynione ustalenia wykorzystuję z kolei do bardziej szczegółowych badań, analizując pod kątem kompozycji, retoryki, kontekstu historycznego i kulturowego szereg prześmiewczych, dobitnie parodystycznych tekstów literackich epoki, w tym m. in. Operę Żebraczą Johna Gaya, Duncjadę Alexandra Pope’a, oraz wybrane powieści Henry Fieldinga i Laurence’a Sterne’a.

The thesis focuses on the role of parody in the literary works of four English writers of the eighteenth century: John Gay, Alexander Pope, Henry Fielding and Laurence Sterne. These authors were not selected randomly, but rather on the basis of a conviction that parody played a crucial role in their literary output. The major aim of the present dissertation is to analyze how the technique of parody allowed these authors to critically expose and creatively transgress the boundaries of genres and stylistic modes that they appropriated. Their experimental and innovative approach to literary traditions and conventions finds its expression in their playful literary texts. Instead of politely complying with established poetic formulas and protocols, these authors tended to expose the provisional nature of all ready-made genres and stylistic patterns, to mockingly reshape them and infuse their structures with their own peculiar sense of wit and satire. As a result, they produced a number of tricky, duplicitous, internally hybrid, ambiguous and self-reflexive texts that may today seem surprisingly "(post)modernist" given their extended intertextual and metafictional playfulness.