Neue Deutsche Gesänge Andreasa Hakenbergera jako przykład recepcji włoskiego madrygału na obszarze kultury niemieckojęzycznej

Szybko rozwijająca się gospodarka nowożytnego Gdańska sprawiła, że Rada Miejska dysponowała coraz większym funduszem na wspieranie kultury muzycznej miasta. Tym samym około 1560 roku powołała kapelę miejską, uświetniającą nabożeństwa oraz wydarzenia świeckie. Jednym z miejskich kapelmistrzów był Andreas Hakenberger, którego pobyt w Gdańsku pokrył się z intensywną italianizacją gustów muzycznych w Rzeczypospolitej. Recepcja muzyki włoskiej w Gdańsku rozpoczęła się w latach siedemdziesiątych XVI wieku. Odbywała się głownie za pośrednictwem innych ośrodków niemieckojęzycznych stopniowo popularyzując nowy styl nadchodzący z południa Europy. Kompozytorzy niemieccy adaptowali jednak styl madrygałowy na własnych zasadach, najczęściej tłumacząc włoskie pieśni lub opracowując teksty funkcjonujące w lokalnej tradycji. Jednym z takich twórców był właśnie Andreas Hakenberger, którego zbiór Neue Dutsche Gesänge ukazał się w Gdańsku w 1610 roku. Kompozytor umieścił na karcie tytułowej informacje o tym, że „nowe pieśni niemieckie” w jego zbiorze napisane zostały „w stylu włoskich madrygałów”. Analiza tekstu słownego oraz materiału muzycznego wykazała obecność pewnych cech włoskiego stylu w omawianych kompozycjach. Są to renesansowe środki retoryki muzycznej, mające na celu uwypukleniu warstwy słownej. Ta jest jednak dość mocno osadzona w tradycji pieśni niemieckiej i jedynie udekorowana delikatnie zabarwionym madrygalizmami muzycznym opracowaniem.