Tańce narodowe jako forma edukacji. Środowisko warszawskie w XX w.

Artykuł poświęcony jest działaniom w zakresie edukacji w środowisku warszawskim w XX w. Punktem wyjścia jest opis sytuacji tańców narodowych w obliczu załamania się ich funkcji rekreacyjnej, towarzyskiej i emblematyczno-narodowej. Scharakteryzowane zostały działania warszawskiej szkoły baletowej, szkół tanecznych z początku XX w. i dwudziestolecia międzywojennego, Akademii Wychowania Fizycznego, szkół Stefana Wysockiego i Janiny Mieczyńskiej, w końcu warszawskich zespołów pieśni i tańca oraz Polskiej Sekcji Conseil International des Organisations de Festivals de Folklore et d’art. Traditionnels. Określono też znaczenie postaci takich jak Zofia Kwaśnicowa, Jadwiga Hryniewiecka, Irena Ostrowska, Jadwiga Mierzejewska, Grażyna Władysława Dąbrowska, Czesław Sroka, Ryszard Teperek, Jan Łosakiewicz czy Jarosław Wojciechowski