„Dublin in the rain is mine” – tożsamość i (prze)tworzona tradycja w piosence Big Fontaines D.C

Artykuł przedstawia relację tożsamość wykonawcy – piosenka z perspektywy językoznawczej. Autorzy wskazują, że świadomy wybór wariantu brzmieniowego śpiewanego języka – w Big Fontaines D.C. to angielski z irlandzkim akcentem – może być kluczowym elementem gry tożsamościowej nadawcy, komunikacji z odbiorcą, a także stanowić wartość dodaną do stosowanych środków muzycznych. Analiza muzyczna utwierdza w przekonaniu, że kluczowa dla skuteczności tego utworu jest kwestia dublińskiego akcentu Griana Chattena. Analiza socjolingwistyczna ujawnia jej złożoność: z trzech wariantów w realizacji tekstu Big pojawia się mieszanka tradycyjno-mainstreamowa. W efekcie końcowy kształt daje wrażenie autentyczności i dublińskości, ale zdradza też wpływ punk rocka, co pozwala na zbudowanie relacji tożsamościowej nie tylko na poziomie wspólnoty lokalnej, ale także na poziomie estetyki punka.

This article discusses the relation between the performer’s identity and the song from the linguistic perspective. The authors show that the conscious choice of the sound variant of the sung language – in Big by Fontaines D.C. it is English with an Irish accent – can be an important element of the artist’s identity game, communication with the audience, while adding value to the musical means used. Central to the effectiveness of this piece is the issue of Brian Chatten’s Dublin accent. Sociolinguistic analysis reveals its complexity: of the three variants in the rendition of Big’s lyrics, a traditional-mainstream mix emerges. The result is an impression of authenticity and Dublinness, but also the influence of punk rock. This helps to build an identity relation, and not only on the level of local community and punk aesthetics