Mapy dźwięku w „Panu Tadeuszu”. Percepcja wrażeń słuchowych w poemacie Mickiewicza

Celem pracy magisterskiej jest szczegółowa interpretacja i analiza jakości dźwiękowych oraz ich funkcje pełnione w Panu Tadeuszu Adama Mickiewicza, wraz z uwzględnieniem kontekstu historycznoliterackiego, obyczajowego i społecznego dziewiętnastego stulecia. Zagadnieniom audialnym poświęcono trzy rozdziały badawcze, w których skupiono się na sferze biofonicznej, antropofonicznej oraz kulturowej. W pierwszym rozdziale szczegółowej analizie poddano elementy definiujące soplicowski pejzaż dźwiękowy, a więc wszelkie dźwięki przynależne do sfery przyrodniczej – wykluczając przy tym najmniejszą ingerencję człowieka – przybliżające sposób kształtowania akustyki fauny i flory w poemacie. Drugi rozdział dotyczy antropofonii, a zatem tych dźwięków, których bezpośrednim źródłem jest człowiek: jego mowa, reakcje fizjologiczne, działalność cywilizacyjna, charakteryzujące przy tym obraz środowiska szlacheckiego dziewiętnastego wieku pod względem badanej audytywności. Trzeci rozdział poświęcono analizie sfery dźwiękowej towarzyszącej zwyczajom występującym w Panu Tadeuszu. Elementy współtworzące kulturę staropolską, takie jak: grzybobrania, polowania, biesiady czy muzyka stają się determinantami tożsamotwórczymi, a każdy obyczaj nasycony zostaje specyficznym, charakterystycznym pejzażem dźwiękowym, określającym „kondycję” dorobku kulturowego społeczeństwa polskiego na przełomie osiemnastego i dziewiętnastego wieku. Podczas analizy materiału badawczego – prócz narzędzi znamiennych dla literaturoznawstwa – korzystano również z metodologii oraz pojęć wypracowanych przez muzykologię, antropologię dźwięku, akustykę czy bioakustykę (sound studies), dzięki czemu praca może odsłonić kolejne perspektywy interpretacyjne w zakresie audialnego oraz muzycznego odczytania poematu Mickiewicza.