Dostosowywanie się powszechnego systemu emerytalnego do nowych wyzwań

W niniejszej pracy poruszono tematykę dostosowywanie się powszechnego systemu emerytalnego wraz z nowymi wyzwaniami. Przybliżono problematykę powszechnego systemu ubezpieczeń, wyjaśniając istotne terminy i pojęcia. Świadczenie emerytalne zaistniało w efekcie określonych tendencji historycznych, a zarazem dostosowywania się na bieżąco przepisów prawa wobec ciągle zmieniających się warunków społeczno - gospodarczych. Powstałe systemy emerytalne miały na celu zabezpieczenie obywateli przed nędzą w wieku poprodukcyjnym. Na początku ukształtowały się one ze świadczenia pomocy wzajemnej w rozmaitych działach gospodarki. Z biegiem lat państwo w coraz większym zakresie zaczęło angażować się w oferowaną pomoc, jednocześnie określając dokładne warunki i zobowiązania dla świadczeniobiorcy, które powinien spełnić. Normy porządkujące zastosowania prawa ubezpieczeń społecznych stały się środkiem do stosowania polityki społecznej należącym do uprawnień państwa. W wyniku skonkretyzowanych działań powstały systemy emerytalne, które są zabezpieczone finansowo przez państwo. Dało to możliwość składania różnych deklaracji oraz form zabezpieczenia społecznego obywatelom na przyszłość, a szczególnie na starość. Państwo polskie jest realnym gwarantem wykonania zaciągniętych zobowiązań i należności finansowych z tytułu przyznanej emerytury. Największe znaczenie dla większości obywateli ma powszechny system emerytalny. Pozostałe systemy są tylko rozszerzeniem zbioru uprawnionych do emerytury z powodu wykonywanej pracy lub służby na mocy odrębnych ustaw. Przepisy prawa uchwalane zostały w toku procedowania w polskim parlamencie. Na przestrzeni kilkudziesięciu lat przepisy prawa sformalizowano według zapotrzebowania społecznego obywateli. Stosowane procedury poddawane były coraz bardziej rozbudowanym zmianom. W przypadku Polski odnosi się to do zmian spowodowanych przebudową systemu ubezpieczeń społecznych, a co za tym idzie systemu emerytalnego. Na przestrzeni wielu lat państwo polskie wspomaga powszechny system emerytalny. Odpowiada także na wezwania społeczne, kierując oferty w mocy ustaw, które zostały opisane w mojej pracy, czyli: emerytura stażowa, emerytura olimpijska, emerytura honorowa oraz emerytura obywatelska. Ubezpieczenie emerytalne jest machiną ciągle zmieniającego się prawa, wynikająca z potrzeb obywateli, jak też ze strony państwa. Na mocy ustaw wypracowanych w projektach obywatelskich, poselskich, rządowych oraz Prezydenta RP określono: zbiorowość przyszłych świadczeniobiorców, zasady gromadzenia przez nich finansów na przyszłą emeryturę, warunki przyznania prawa do emerytury, by na tej podstawie w przypadku ukończonego ustawowego wieku emerytalnego wypłacać emeryturę. Celem pracy jest zilustrowanie kształtowania się prawa o emeryturach na świecie oraz w Polsce według reformy powszechnego systemu emerytalnego (z 1998 r.) oraz ciągłe dostosowywanie się przepisów prawa do nowych wyzwań poprzez procedowanie nowych ustaw, jak też nowelizacji starych. Nadto ukazano rolę państwa w formowaniu nowego prawa i modyfikowaniu starych przepisów emerytur i innych świadczeń pieniężnych z uwagi na wiek i staż emerytalny. Miało to istotne znaczenie przy konstruowaniu i doskonaleniu bezpiecznego i stabilnego systemu emerytalnego. System emerytalny powinien być gwarantem zabezpieczenia godnej i pewnej emerytury wypłacanej przez państwo. Kwestie emerytur były, są i będą różnie oceniane. Największym mankamentem w procedowaniu ustaw jest ciągle ograniczona kwota lub brak środków pieniężnych na sfinansowanie dostrzeganych zadań i celów. Problem świadczeń emerytalnych będzie zapewne w ciągłym zainteresowaniu obserwatorów. Najważniejsze by te osoby wyciągały na bieżąco prawidłowe wnioski z realizacji ustaw emerytalnych, a zarazem stały na straży podejmowania właściwych decyzji dla dobra funkcjonowania sytemu emerytalnego w Polsce w przyszłości.