Sprawności językowe i komunikacyjne dzieci z uszkodzeniami narządu słuchu. Studium wielokrotnego przypadku

Celem niniejszej pracy było określenie poziomu rozwoju i ocena sprawności językowych i komunikacyjnych dzieci z uszkodzeniami narządu słuchu, prowadzonych w terapii surdologopedycznej. Przedmiotem badań były wypowiedzi werbalne oraz, towarzyszące im, komunikacyjne zachowania niewerbalne badanych. W badaniu wykorzystano metodę studium wielokrotnego przypadku, opisując szczegółowo czwórkę dzieci z prelingwalnym, zmysłowo-nerwowym uszkodzeniem słuchu, w wieku od 3;9 do 4;10 lat. Praca została podzielona na trzy części. W pierwszej, o charakterze teoretycznym, przedstawiony został opis rozwoju nabywania języka, w obrębie wszystkich jego podsystemów, oraz umiejętności komunikacyjnych u dzieci prawidłowo rozwijających się, a także charakterystyczne trudności i zaburzenia rozwoju komunikacji werbalnej u dzieci z deficytami słuchowymi. Zaprezentowano również wybrane metody wykorzystywane w terapii osób z uszkodzonym narządem słuchu. W drugiej części omówiono metodologiczne podstawy badań, techniki i narzędzia badawcze, które wykorzystano, by ocenić rozwój poszczególnych sprawności. W ostatniej części pracy przedstawiono charakterystykę każdego z dzieci, wyniki analizy dokumentacji medycznej, obserwacji oraz badań własnych, zaproponowano także zindywidualizowany program terapii logopedycznej. Przeprowadzone badania potwierdziły postawioną w pracy hipotezę, iż przebieg rozwoju sprawności językowych i komunikacyjnych u dzieci z uszkodzonym narządem słuchu jest opóźniony i zaburzony.