Ontologia dzieł muzycznych jako jednostkowych, abstrakcyjnych i komponowalnych bytów.

W pierwszej części pracy proponuję kategoryzację problematyczną istotnych postaw filozoficznych wobec pytania o naturę dzieł muzycznych. Przedstawiam kolejno: dwa przykłady teorii anty-realistycznych (postawę eliminatywistyczną Rudnera i Bachracha oraz teorię fikcjonalistyczną Camerona) w rozdziale pierwszym; konceptualizm muzyczny Collingwooda i teorię dzieła muzycznego jako przedmiotu intencjonalnego Ingardena w rozdziale drugim; dwa przykłady teorii nominalistycznych (nominalizm wykonafi Goodmana i fizykalizm Caplana i Mathesona) w rozdziale trzecim; koncepcje platofiskie w rozdziale czwartym oraz Levinsona strukturalistyczną koncepcję kreacjonistyczną dzieł muzycznych jako struktur dźwięków i środków wykonania wskazanych przez kompozytora w rozdziale szóstym, ostatnim. W konkluzji do części pierwszej przekonuję, że chociaż sformułowano przeciw teorii Levinsona wiele poważnych zarzutów, to pozostaje ona najbardziej uniwersalnym, najprostszym i narzucającym najmniejsze zobowiązania ontologiczne wyjaśnieniem ontologicznej struktury dzieł muzycznych. W kolejnych rozdziałach drugiej części mojej pracy wyprowadzam podstawy, na których proponuję oprzeć nową teorię dzieł muzycznych, która unika wymienionych w poprzedniej części trudności. W rozdziale pierwszym części II bronię teorii wiązki jako najbardziej odpowiedniego modelu dzieł muzycznych i odpowiadam na zarzuty sformułowane w literaturze przeciwko tej teorii. W rozdziale drugim wyprowadzam argument za koniecznością istnienia indywidualnych esencji dzieł muzycznych. W rozdziale trzecim podejmuję się obrony rozumienia dzieł muzycznych jako przedmiotów abstrakcyjnych. W szczególności podejmuję się wykazania problemu ekwiwokacji wyrażenia „przedmioty nieczasoprzestrzenne” i w jego miejsce proponuję analizę pojęcia nieczasoprzestrzenności jako – oddzielnie – nieczasowości i nieprzestrzenności. W rozdziale czwartym wykazuję, w jaki sposób można bronią twierdzenia, Że nieprzestrzenne dzieła muzyczne są stwarzalne. W ostatnim rozdziale rekapituluję problemy, które wymieniłem jako usterki teorii Levinsona w części pierwszej i pokazuję, jak ontologia przedmiotów abstrakcyjnych wyłożona w części drugiej rozwiązuje te trudności.