“Nurse! I Want My Mummy!”. Empathy as Methodology in the Documentary Film "A Two-Year-Old Goes to Hospital" (1952)

Autorka analizuje film dokumentalny A Two-Year-Old Goes to Hospital, nakręcony przez Jamesa Robertsona w 1952 roku. Film rejestruje 8-dniową hospitalizację 2,5-letniej Laury, która przechodzi przez fazy protestu, rozpaczy i oderwania (Robertson i Bowlby 1952, Bowlby 1960) od matki, która może ją odwiedzać krótko tylko raz dziennie. A Two-Year-Old Goes to Hospital jest elementem wieloletniej kampanii Robertsona mającej na celu promowanie zmian w przepisach szpitalnych dotyczących obecności rodziców na oddziałach pediatrycznych. W tym czasie powszechnie uważano, że takie wizyty są niepotrzebne i uciążliwe, łagodzą nadmierny niepokój matki, ale nie służą potrzebom dziecka. Robertson, który zdecydowanie sprzeciwił się temu przekonaniu, zdecydował się na wykorzystanie medium wizualnego, zamiast wysuwać akademickie argumenty, przekonany, że „komunikacja wizualna przebija się przez mechanizmy obronne, czego nie udaje się słowu mówionemu”. Autorka argumentuje, że A Two-Year-Old Goes to Hospital, mimo że jest to konwencjonalny format dokumentalny, wykorzystuje zestaw formalnych narzędzi nastawionych na odwołanie się do empatii widzów, wynikającej z doświadczenia wczesnego dzieciństwa.

This article analyzes A Two-Year-Old Goes to Hospital, a documentary film made by James Robertson in 1952. The film records the 8-day hospitalization of 2.5-year-old Laura as she goes through the phases of protest, despair, and detachment (Robertson and Bowlby 1952, Bowlby 1960) from her mother, who is only allowed to visit her briefly once a day. A Two-Year-Old Goes to Hospital forms part of Robertson’s decades-long campaign to promote changes in hospital regulations concerning parental presence in pediatric wards. During that time, it was commonly believed that such visits were unnecessary and disruptive, alleviating excessive maternal anxiety rather than serving the needs of the child. Robertson, who strongly opposed this belief, decided to use a visual medium rather than advance academic arguments, convinced that “visual communication pierces defenses as the spoken word cannot do.” This article argues that A Two-Year-Old Goes to Hospital, even though it follows a conventional documentary format, employs a set of formal devices which are geared to appeal to the viewers’ empathic abilities, arising from their common experience of early childhood.