Coaching jako narzędzie rozwoju kadr urzędniczych. Studium przypadku

Celem artykułu jest omówienie doświadczeń Ministerstwa Sprawiedliwości we wdrażaniu coachingu jako narzędzia wspierającego rozwój kadr urzędniczych służby cywilnej oraz zaprezentowanie wycinkowych wyników badań ewaluacyjnych dotyczących oceny programu coachingowego wdrażanego w tym urzędzie. Autor rozpoczyna swoje rozważania od procesu konceptualizacji pojęć badawczych kluczowych z perspektywy głównego tematu rozważań. W dalszej części dokonuje analizy uwarunkowań organizacyjnych, prawnych i finansowych odnoszących się do systemu podnoszenia kwalifikacji zawodowych członków korpusu służby cywilnej. Następna część poświęcona została prezentacji założeń projektu coachingu i wyników badań przeprowadzonych w Ministerstwie Sprawiedliwości. Badania te odnoszą się do oceny wdrażanych rozwiązań w zakresie coachingu jako aktywnej formy wspierania rozwoju zawodowego pracowników. Warto jednak zaznaczyć, że badanie nie miało charakteru badania stricte naukowego, gdyż zostało przeprowadzone w celu podjęcia odpowiednich decyzji zarządczych. W tym kontekście autor nie odnosi się do poprawności zastosowanych metod i technik badawczych oraz kompletności i spójności zastosowanego arkusza badawczego. Należy jednak zauważyć, że wnioski, które płyną z tego badania, mogą zostać wykorzystane przez inne jednostki szeroko pojętego sektora publicznego. Ostatnia część poświęcona została na zaprezentowanie korzyści z wdrożenia programu coachingu w Ministerstwie Sprawiedliwości oraz kluczowych w opinii autora rekomendacji dla instytucji planują takie działanie.