Co dalej z glottogeragogiką?

Prezentowany artykuł jest próbą syntetycznego podsumowania jednostkowych, społeczno-kulturowych, a także rozgrywających się w przestrzeni naukowej procesów o charakterze transformacyjnym i ściśle rozwojowym, których dostrzeżenie stało się w ostatnich latach przyczynkiem do wyodrębnienia z bogatej palety humanistycznych obszarów badawczych myśli glottogeragogicznej. Autorka poddaje pod rozwagę europejskie trendy demograficzne powodujące rozkwit różnorodnych form edukacji poszkolnej, wpisujących się w popularyzowany współcześnie model edukacji całożyciowej. W tym kontekście zwraca również uwagę na szczególny i – wbrew pozorom – dość duży potencjał uczeniowy ludzi starszych, także w zakresie nauczania/uczenia się języków obcych. Przywołuje ich specyficzne potrzeby i jednocześnie niemałe możliwości. Stawia pytania otwarte o aktualność systemu pedeutologicznego. Koncentruje się w końcu na postępach polskiej glottogeragogiki, które – choć trudno dziś nazwać je milowymi – zaczynają być już zauważalne i dla świata nauki coraz bardziej znaczące.