The Autobiographical Prose of Poets

Wielu amerykańskich poetów powojennych, reprezentujących szerokie spektrum amerykańskiej poezji, zwróciło się ku prozie wspomnieniowej, by badać i opowiadać o swoim życiu oraz tożsamości. Musieli dojść do wniosku, że proza lepiej nadaje się do autobiografii niż powojenna amerykańska poezja. W istocie, pamiętnik wydaje się zasadniczo przedsięwzięciem niepoetyckim, przynajmniej biorąc pod uwagę tradycyjne rozumienie poetyckości. Dzięki wyobraźniowej swobodzie i formalnym ograniczeniom, które zachęca do eksperymentów, poezja ma tendencję do zbaczania z torów czysto autobiograficznych. Co więcej, poezja daje stosunkowo niewiele miejsca na obfitość materiału doświadczeń i wspomnień. Co jeszcze bardziej istotne, nie jest w stanie utrzymać wyrażenia rozbudowanych struktur logicznego rozumowania i argumentacji, które są podstawą wielu autobiografii. Ostatecznie, wybór poezji do pisania o życiu wydaje się jak użycie narzędzia do zadania, do którego nigdy nie zostało zaprojektowane. Zarządzając dychotomią autobiograficznej poezji, wielu poetów odkryło, że albo nie wykorzystują w pełni możliwości poezji, albo rezygnują z odpowiedzialności autobiografa. Rzeczywiście, presja, by przejść do prozy przy pisaniu autobiografii, była doświadczeniem wielu na amerykańskiej scenie poetyckiej, często niezależnie od ich wrażliwości poetyckiej.

Many American post–World War II poets, quite across the spectrum of American poetries turned to prose memoirs to investigate and narrate their lives and identity. They must have found that prose was better suited for autobiography than postwar American poetry. Indeed, a memoir seems essentially a nonpoetic enterprise, at least given how the poetic has been understood. Through the imaginative freedom and formal constraints it encourages, poetry has a way of derailing the strictly autobiographical. Besides, poetry makes relatively little space for the abundant material of experience and recollection. Even more significantly, it fails to sustain the expression of extended structures of logical reasoning and argument, staples of many autobiographies. Ultimately, choosing poetry for life writing apparently feels like employing a tool to perform a task for which it was never designed. Managing the dyad of autobiographical poetry, many poets have found that they either fail to take advantage of poetry or forsake the responsibilities of an autobiographer. Indeed, the pressure to switch to prose for autobiography has been the experience of many across America’s poetry scene, often their poetic sensibilities regardless.